Κηδεία Μελπομένης Χαραλάμπους Πουργούρη – 26.07.2012
Επικήδειος Μελπομένης Χαραλάμπους – Πουργούρη
Μαθιάτης – 26 Ιουλίου 2012
Κάθε χρόνο το μήνα Ιούλιο η καρδιά γίνεται πέτρα και η μνήμη γυροφέρνει εικόνες πόνου και θλίψης για το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Και γίνεται η κραυγή του πόνου και της θλίψης πιο μεγάλη όταν αγαπημένα μας πρόσωπα που για χρόνια ήταν συνοδοιπόροι στο δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς φεύγουν με τον πικρό καημό της προσμονής και μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας.
Αποχαιρετούμε σήμερα μια ξεχωριστή Καραβιώτισσα που κοσμούσε τη φιλοπρόοδη κοινωνία του Καραβά με τις αρετές και την ταπεινότητα του χαρακτήρα της.
Η αγαπημένη μας Μελπομένη γεννήθηκε στον Καραβά το 1917. Έζησε συνολικά 57 χρόνια στην πανέμορφη κωμόπολη της Επαρχίας Κερύνειας μέχρι τον Ιούλιο του 1974 που η Τουρκική εισβολή εξανέμισε όλα τα όμορφα όνειρα και μας σκόρπισε στις τέσσερεις γωνιές του ανέμου.
Σε μια πολύτεκνη οικογένεια με συνολικά 10 αδέλφια η αγαπητή μας Μελπομένη έζησε όλα τα στάδια της ζωής με χαρές και λύπες που είχαν τα στοιχεία της αλληλοεκτίμησης, του σεβασμού, της προσήλωσης σε αρχές και αξίες, την εργατικότητα την τιμιότητα αλλά και την πίστη στο Θεό για καλύτερες μέρες.
Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Καραβά και στη συνέχεια εργάστηκε από μικρή ηλικία ως ράπτρια, ένα επάγγελμα το οποίο τη βοήθησε να αναδείξει τις αρετές του χαρακτήρα της, την ευγένεια, την καλοσύνη αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Κέρδισε από πολύ νωρίς την εκτίμηση πολλών κοριτσιών του Καραβά και ήταν δασκάλα ραπτικής για πολλά χρόνια μεταδίδοντας έτσι τα μυστικά του επαγγέλματος στη νέα γενιά. Πάρα πολλές Καραβιώτισσες είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια για την ποιοτική ραπτική της.
Τα δύσκολα χρόνια της φτώχειας και της τοκογλυφίας ενίσχυε το φτωχό βαλάντιο της οικογένειας και τη χήρα μητέρα της. Ήταν ένας τρόπος να περιορίσει την οικογενειακή μετανάστευση προς την Αμερική.
Παντρεύτηκε το 1947 τον Ευτύχιο Χαραλάμπους από το Μαθιάτη. Έζησε ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές στον Καραβά με τα τρία παιδιά της και πάντοτε είχε μια καλή διάθεση που έδινε θετική ενέργεια δημιουργίας, σωστής κατεύθυνσης και ποιοτικού προγραμματισμού.
Η εισβολή του 1974 ήταν μια μεγάλη τραγική ανατροπή η οποία άφησε έντονα τα σημάδια τη οργής του πόνου αλλά και της θλίψης για το μεγάλο πλήγμα ενός αβέβαιου προσανατολισμού στην κοινωνία και στον τόπο. Και είναι οι μέρες δύσκολες γιατί αναλογιζόμαστε ξανά ότι η διαδρομή των 38 χρόνων πικρής προσφυγιάς εξακολουθεί να αφήνει πίσω τις πληγές που δεν επουλώθηκαν. Το φως της πίστης που συντηρεί την ελπίδα που ενισχύει αντοχές, χρόνο με το χρόνο εξασθενεί και όλοι εμείς αναζητούμε με πιο τρόπο θα γαληνέψουν οι θάλασσες, θα σταματήσουν οι τρικυμίες και οι θύελλες για να βρουν επιτέλους οι ψυχές όλων όσων μας φεύγουν με ανεκπλήρωτο τον πόθο για επιστροφή, δικαίωση και ανάπαυση.
Αντλούμε από τους μεγαλύτερούς μας την πίστη που μας μεταδίδουν με τα σοφά λόγια και τις συμβουλές τους όπως μας τις έδινε με πολύ παραστατικό τρόπο η αξέχαστή μας Μελπομένη στις εκδηλώσεις του Δήμου και του σωματείου μας όπου αυτό της το επέτρεπε η υγεία της.
Απάγγελε ποιήματα του συζύγου της και μας μιλούσε με ιδιαίτερη αγάπη και περηφάνια για τον Καραβά και τους Καραβιώτες. Ήταν όμως έκδηλη στο πρόσωπό της η στεναχώρια για την συνεχιζόμενη κατοχή της πατρίδας μας και του αποχωρισμού που βιώνουμε μακριά από την όμορφη και αγαπημένη μας κωμόπολη.
Έχασε το σύζυγο της πριν 5 χρόνια περίπου και πέρυσι το μήνα Σεπτέμβρη το λατρευτό μικρότερο γιο της Γιάννη ο οποίος ήταν εγκατεστημένος στην Αμερική. Την τελευταία δοκιμασία της δεν την έζησε τόσο έντονα γιατί προβλήματα υγείας την άφησαν περιορισμένη στο δικό της εσωτερικό κόσμο επικοινωνίας.
Είχε όμως μέχρι τα τελευταία στάδια της ζωής της εξαιρετική διαύγεια πνεύματος με το γαλήνιο βλέμμα της να εκπέμπει μηνύματα ζωής πολύτιμα. Καθημερινά προσευχόταν στο Θεό και αυτό της έδινε δυνάμεις να αντέχει και να υπομένει.
Αγαπημένη και αξέχαστη μας Μελπομένη,
Εκ μέρους του Δήμου Καραβά σε μια περίοδο δύσκολη με την ανάμνηση του χαμένου παραδείσου του Καραβά να γυροφέρνει σαν μελίσσι στου νου τα παρακλάδια, εναποθέτω λίγα λουλούδια αγάπης και απέραντης εκτίμησης για τα όσα έχεις προσφέρει με πολλή αφοσίωση στην οικογένειά σου και στην κοινωνία.
Η γαλήνια μορφή σου θα μας δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίζουμε αταλάντευτοι την ανηφορική μας πορεία γιατί στις δυσκολίες της ζωής οι συμβουλές σου είναι διαχρονικές και παραμένουν εφόδια πολύτιμα, είναι αρετές που δίνουν νόημα και αξία σε στόχους και ευγενείς επιδιώξεις.
Και κάτι τελευταίο. Σε μια γωνιά του παραδείσου, να βρεις πολύ χρόνο να ξαποστάσεις. Να μεταφέρεις στον αγαπημένο σου σύζυγο Ευτύχιο και στο λατρευτό σου γιο Γιάννη τα νέα των παιδιών σου Ανδρέα και Πάμπου, των εγγονιών σου, των συγγενών και φίλων που σε αποχαιρετούμε σήμερα. Και έχετε πολλά να πείτε.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της φιλόξενης κοινότητας του Μαθιάτη που θα σε σκεπάσει σε λίγο.
Αιωνία σου η μνήμη.
