Κηδεία Κούλλας Λεάνδρου Μιχαήλ – 10.5.17

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΚΟΥΛΛΑΣ ΛΕΑΝΤΡΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΜΑΪΟΥ 2017 ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΟΥΚΑ

ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΛΕΜΕΣΟΣ

Κηδεύουμε σήμερα μιαν ηρωίδα Καραβιώτισσα.

Αποχαιρετούμε την γενναία μάνα, που ήπιε το απύθμενο ποτήρι του πόνου στην προσφυγιά.

Κατευοδώνουμε την σεβαστή μας Κούλλα Μιχαήλ.

Την γυναίκα, που όχι μόνο βασανίστηκε, όπως όλες οι άλλες συνδημότισσες μας, από τις δυσκολίες της προσφυγιάς, αλλά που η μοίρα της έταξε να ζήσει τον καημό του αγνοούμενου παιδιού, μαζί και την οδύνη του δεύτερου παιδιού που έχασε πρόωρα.

Σαν παραμύθι η ζωή της Κούλλας.

Γεννήθηκε στον Καραβά τον Φεβρουάριο του 1935. Ήταν το δεύτερο παιδί του Χαμπή Τυρίμου και της Στασούς του Κουτσού. Είχε δυο αδελφές, την Ηλέκτρα και τη Μάχη, κι ένα μικρότερο αδελφό, τον Τάκη.

Έζησε τα παιδικά της χρόνια στο υπέροχο περιβάλλον του Καραβά. Πήγε στο Δημοτικό σχολείο, και όπως συνηθιζόταν εκείνο τον καιρό, έμεινε μετά στο σπίτι οικοκυρά, κοντά στη μητέρα και τις αδελφές της. Να πλέκει με τέχνη τον φερβολιτέ, εκεί στη γειτονιά μας.

Στα 18 της παντρεύτηκε τον συγχωριανό μας Λέαντρο, σύζυγο δυναμικό, εργατικό και φιλοπρόοδο, ο οποίος λίγο πριν την τουρκική εισβολή εργαζόταν στη Σχολή Λαμπούσης. Απέκτησαν πέντε παιδιά, τον Μιχάλη, τον Χαράλαμπο, τον Αγγελή, τη Μαρία και τη Σούλλα.

Τα χρόνια κυλούσαν

Και ενώ η ζωή περνούσε ανέμελα και ειρηνικά στο ειδυλλιακό περιβάλλον του Καραβά, μέσα στο πράσινο, τις ομορφιές της φύσης, και τις μεθυστικές μυρωδιές του τόπου μας, ήρθαν οι μαύρες εκείνες ημέρες του Ιούλη του 74. Την αποφράδα μέρα του πραξικοπήματος ακολούθησαν οι μέρες της φρίκης, που έφεραν οι Τούρκοι με τη βάρβαρη εισβολής τους στο νησί μας.

Από τη μια μέρα στην άλλη η δυστυχία διαδέχτηκε την ευτυχία και η λύπη τη χαρά.

Η οικογένεια έφυγε κατατρεγμένη από τον Καραβά, όπως όλοι μας. Ο Μιχάλης, που υπηρετούσε τότε τη θητεία του και αγωνιζόταν στην πρώτη γραμμή, δεν έδωσε σημεία ζωής. Στη φυγή της η οικογένεια βρήκε τόπο διαμονής στο Πελέντρι, λόγω της δουλειάς του Λέαντρου στα δύο πρώτα χρόνια της προσφυγιάς. Μετά κατοίκησαν στον Άγιο Αθανάσιο.

Και ο Μιχάλης εξακολουθούσε να είναι αγνοούμενος. Το δράμα ήταν καθημερινό. Το δράμα είναι καθημερινό. Να περιμένεις τον γιο σου να φανεί. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Κι αυτός να μη δίνει σημεία ζωής….

Χρόνια και χρόνια η Κούλλα και ο Λέαντρος, μαζί και όλη η οικογένεια, έζησαν αυτό το μαρτύριο. Τον αβάσταχτο πόνο του αγνοούμενου παιδιού. Μόνο η πίστη στο Θεό τους έδινε δύναμη. Ελπίδα και παρηγοριά η θρησκεία μας.

Μετά από 37 ολόκληρα χρόνια, το 2011, βρέθηκαν τα οστά του χαμένου παλληκαριού. 37 ολόκληρα χρόνια πέρασαν, μέχρι που να μπορέσει η πονεμένη μάνα κι ο πατέρας να κηδεύσουν το παιδί τους. Να δώσουν σε ένα ήρωα την ταφή και τις τιμές που του άξιζαν.

Τα κτυπήματα της μοίρας δεν σταμάτησαν όμως εδώ για την Κούλλα και τον Λέαντρο. Πριν ακόμα στεγνώσουν τα δάκρυα από την ταφή του Μιχάλη, ήρθε η απώλεια του Χαράλαμπου, ο οποίος έφυγε το 2012, αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του Ευτυχία και 2 παιδιά. Ο πόνος έφτασε στο αποκορύφωμά του..

Το δεύτερο πλήγμα του θανάτου, η αβάστακτη οδύνη της ταφής των παιδιών της, η πίκρα της προσφυγιάς, μακριά από τον αγαπημένο της Καραβά, λύγισαν τις αντοχές της Κούλλας, που από τότε λες και ξεκίνησε τον δρόμο της φυγής, μέχρι που έσβησε πριν δυο μέρας.

Εκείνο που έδινε διαλείμματα ανακούφισης στην Κούλλα ήσαν τα εγγόνια της που λάτρευε. Αξιώθηκε να αγκαλιάσει 11 εγγόνια, 2 από τον Χαράλαμπο και την Ευτυχία, 4 από τον Αγγελή και την Άντρη, 3 από τη Μαρία και τον Γιώργο και 2 από τη Σούλλα και τον Σωτήρη. Κι αυτά της χάρισαν 15 δισέγγονα. Ήταν σαν θείο δώρο, για να απαλύνουν τον πόνο της.

Αγαπητέ μου Λέαντρε,

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά εκφράζω θερμά συλλυπητήρια για το θάνατο της Κούλλας. Στον βαθύ πόνο σου, παρακαλούμε τον θεό να σου δίνει δύναμη να αντέξεις. Θα έχεις για παρηγοριά τα παιδιά σου, τα εγγόνια και τα δισέγγονά σου. Σε όλους εκφράζω τα συλλυπητήρια μου.

Αγαπητή μας Κούλλα,

Σε αποχαιρετούμε για το μεγάλο ταξίδι που πηγαίνεις. Φεύγεις με ανεκπλήρωτο το όνειρο να επιστρέψεις σε έναν ελεύθερο Καραβά, εκεί που γεννήθηκες, που χάρηκες τα νεανικά σου χρόνια, εκεί που έφτιαξες την οικογένειά σου, εκεί που έζησες χαρούμενα και ειρηνικά, στην ομορφιά και τη γαλήνη.

Καλό σου ταξίδι. Είμαστε σίγουροι πως θα αγαλλιάσει η πονεμένη σου ψυχή σαν συναντήσεις τον Μιχάλη και τον Πάμπο σου.

Ελπίζουμε και ευχόμαστε να έρθει σύντομα η μέρα που θα μπορέσουμε να φέρουμε κυκλάμινα από τη Λάμπουσα και λεμονανθούς από τον Καραβά, στον τάφο που θα σε φιλοξενεί στην προσφυγιά.

Ευχή και προσευχή μας, να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.