Archive for month: December, 2018

Επικήδειος Νίκου Χριστοδουλίδη
23 Δεκεμβρίου, 2018 – Εκκλησία Αγίου Νικολάου, Επισκοπειό

Με βαθιά θλίψη κηδεύουμε σήμερα ένα εκλεκτό συνδημότη μας.

Αποχαιρετούμε τον ξεχωριστό μας δάσκαλο Νίκο Χριστοδουλίδη.

Δύσκολο και βαρύ το καθήκον για μένα να απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό στον αγαπητό μου θείο – Νίκο, ο οποίος, με τη μετανάστευση του πατέρα μου, πολλές φορές ανέλαβε τον ρόλο του καθοδηγητή, του υποστηρικτή, του κηδεμόνα, του δεύτερου πατέρα, για μένα και τα αδέλφια μου.

Ο αγαπητός μας Νίκος ήταν για όλους που τον έζησαν ο καλός μας δάσκαλος, ο προσιτός φίλος, ο αγνός πατριώτης, ο χριστός πολίτης. Και ακόμα, ο λαϊκός ζωγράφος και ευλαβής αγιογράφος.

Άνκαι δεν γεννήθηκε στον Καραβά, ήταν ένας ενεργός δημότης, σφικτά δεμένος με κάθε όμορφο και ωραίο του τόπου μας.

Ήταν ένα κεφάλαιο του Καραβά που χάσαμε.

Ο Νίκος γεννήθηκε στο Δίκωμο το 1930. Πατέρας του ήταν Χριστόφορος Χριστοδουλίδης, δάσκαλος από τον Σύσκληπο, και μητέρα του η Αναστασία το γένος Κωστή Λοΐζή από το Δίκωμο. Αδέλφια του, ο Κώστας, η Δέσπω, ο Λοΐζος και η Μάρω. Ετεροθαλής αδελφή του ήταν η Πολυξένη.

Πήγε στο δημοτικό σχολείο και μετά φοίτησε στο Γυμνάσιο της Κερύνειας. Με ιδιαίτερη επίδοση στα μαθηματικά, πρώτευσε και, ως άριστος μαθητής, ήταν πάντα ο σημαιοφόρος του σχολείου. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, δεν πήγε αμέσως για σπουδές. Από τη μια ήθελε να σπουδάσει μαθηματικός, από την άλλη, τον τραβούσε η τέχνη και ήθελε να γίνει ζωγράφος. Εργοδοτήθηκε στο Βασιλικό, όπου εργάστηκε για ένα χρόνο, όμως, την επόμενη χρονιά αποφάσισε και πήγε στην Αθήνα, όπου εγγράφτηκε στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και άρχισε την φοίτησή του.

Στην Αθήνα ζούσαν τότε εξόριστοι από το αποικιοκρατικό καθεστώς των Άγγλων δύο θείοι του, αδελφοί της μητέρας του, ο Σάββας και ο Σωκράτης Λοΐζίδης. Ήταν τα χρόνια, που, κατά τον Εθνικό μας ποιητής, ‘’αρκέψαν οι κρυφοί ανέμοι τζι’ εφυσούσαν’’. Αυτή την φορά ‘’αρκίνησεν να κρυφοσυννεφκιάζει’’ όχι, στην Τουρτζιάν, στην Αγγλία. Ο Σάββας και ο Σωκράτης, ηγετικές μορφές της αντίστασης εναντίον των Άγγλων, πρωταγωνιστούσαν στην δημιουργία της ΕΟΚΑ.

Πλησίαζε σχεδόν στο πτυχίο του, όταν το 1953 αρραβωνιάστηκε με την Βασιλική Παπακωνσταντίνου από τον Καραβά, την αγαπητή μας δασκάλα, πρωτοπόρο στη διδασκαλία της μουσικής – και όχι μόνο – στα σχολεία μας.

Στα δύσκολα χρόνια του 1955-59 που ακολούθησαν, οι Άγγλοι συνέλαβαν τον θείο του Νίκου Σωκράτη Λοϊζίδη με το πλοιάριο «Άγιος Γεώργιος». Για τον λόγο αυτό ο Νίκος έμεινε υποχρεωτικά στην Κύπρο επειδή, αν έφευγε για την Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του, δεν θα του επέτρεπαν να γυρίσει στην Κύπρο, εφαρμόζοντας ένα είδος τιμωρίας για τους συγγενείς του Λοϊζίδη.

Ταυτόχρονα, και ως μέτρον εναντίον της Ελλάδας, είχαν εκδιώξει όλους τους τους εξ’ Ελλάδος καθηγητές των Γυμνασίων. Έτσι υπήρχε η ανάγκη για καθηγητές και, αφού ο Νίκος έμεινε υποχρεωτικά στην Κύπρο, διορίστηκε καθηγητής Μαθηματικών, παρά το ότι δεν είχε πάρει το πτυχίο του. Δίδαξε στα Γυμνάσια της Κερύνειας, της Λαπήθου, της Μόρφου και της Ευρύχου. Πολλοί διδασκόμενοι ήταν τότε σχεδόν συνομήλικοι του και όταν αργότερα τους συναντούσε, του άρεσε πολύ να υπερηφανεύεται ότι ήσαν μαθητές του.

Με το τέλος του αγώνα ο αγαπητός μας καθηγητής γύρισε στις σπουδές του, πήρε το απαιτούμενο προσόν, το πτυχίο του, και συνέχισε το διδασκαλικό του έργο στα Γυμνάσια της Κερύνειας και της Λαπήθου. Μαζί με την σύζυγό του ήταν το ζευγάρι που μόρφωσαν για 30 σχεδόν χρόνια πολλές τάξεις μαθητών και μαθητριών στην Επαρχία μας. Όλοι μας θυμόμαστε το έξυπνο χιούμορ του και τις καλές στιγμές με τις οποίες κατάφερνε να διανθίζει το δύσκολο μάθημα των Μαθηματικών.

Η ζωή κυλούσε γαλήνια, στο ειδυλλιακό περιβάλλον του Καραβά, μέσα στο πράσινο των περβολιών, το γαλανό της θάλασσας, τη δροσιά του τόπου μας. Ο Νίκος και η Βασιλική απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία, που είναι Μουσικός σήμερα Βοηθός Διευθύντρια, και τον Χριστόφορο, που είναι ο Διευθυντής Διοίκησης και Οικονομικών στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Ήταν τα χρόνια της ευτυχίας και της χαράς που ζήσαμε στα ανεπανάληπτα μέρη μας. Μέχρι τη συμφορά που έφερε ο επάρατος εκείνος Ιούλης του 1974. Όταν χάσαμε τα σπίτια και τη γη μας και βρεθήκαμε από τη μια μέρα στην άλλη πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα.

Από τότε βρέθηκε με την οικογένειά του στη Λευκωσία να συνεχίζει, κάτω από άλλες συνθήκες, το εκπαιδευτικό του έργο.

Συνέχισε μέχρι τα 55 του, όταν πήρε την μεγάλη απόφαση: Εγκατέλειψε το επάγγελμα του καθηγητή και αφοσιώθηκε στην πρώτη του συμπάθεια, τη ζωγραφική, την αγιογραφία και την τέχνη των ψηφιδωτών. Έγινε έτσι ένας από τους πιο αξιόλογους εικονογράφους της Κύπρου. Συνεργάστηκε για χρόνια με τους αδελφούς Κεπόλα και έργα τους κοσμούν πολλές εκκλησίες της Κύπρου και του εξωτερικού, από την Ι.Μ. Κύκκου, μέχρι και τη Ρόδο.

Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια η υγεία του κλονίστηκε. Έχασε μέρος από τη όρασή του κι’ αυτό τον στενοχωρούσε αφάνταστα, γιατί τον δυσκόλευε στην καθημερινή του ζωή, αλλά του στερούσε την ευκαιρία να επιδίδεται στην ζωγραφική και την αγιογραφία. Και, ύστερα από ένα πρόσφατο ατύχημα, χρειάστηκε εγχείρηση και αποκατάσταση, γεγονός που τελικά επέφερε το μοιραίο.

Δεν άντεξε και τον χάσαμε ξαφνικά.

Όμως ο αγαπητός μας Νίκος, ευτύχισε να δει τα παιδιά του αποκαταστημένα, καλούς και χριστούς πολίτες, και, κυρίως, δραστήρια στην κοινωνία:

Την κόρη του Μαρία να είναι Μαέστρος της Χορωδίας της Ιεράς Μητρόπολης Ταμασσού και τον γιο, του Πρόεδρο του Προσφυγικού μας Σωματείου.

Τα παιδιά του του του χάρισαν τέσσερεις αξιολάτρευτες εγγονές.

Όλα αυτά τα χρόνια ο αγαπητός μας Νίκος δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται με τον τρόπο του για επιστροφή στον τόπο μας. Ήταν παρών μαζί με τη σύζυγό του ανελλιπώς σε όλες τες εκδηλώσεις του Δήμου και του Σωματείου μας. Συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος, μας ενθάρρυνε σε κάθε αγωνιστική προσπάθεια που είχε για στόχο την απελευθέρωση της γης μας.

Και το όνειρο της επιστροφής στη γη μας έμεινε και γι αυτόν ανεκπλήρωτο.…

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά, του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» και όλων των οργανωμένων συνόλων του Καραβά, εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια, στην αγαπητή μας δασκάλα θεία-Βασιλική, τη Μαρία, τον Χριστόφορο και τη Φώφη, τη Μάϊτα και τον Δημήτρη, τη Σύλβα, την Φάνια και τη Νικόλ και σε όλη την οικογένεια.

Μεταφέρω ταυτόχρονα τις θερμές μας ευχαριστίες για την ενέργεια σας να γίνουν εισφορές στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στην μνήμη του. Μια ενέργεια που φανερώνει την αγάπη όλης της οικογένειας στον Δήμο και το Σωματείο μας, καθώς και στους συγχωριανούς μας που δυσπραγούν. Και ειδικά αυτές τις ημέρες χρειάζονται τη βοήθειά μας.

Σε αποχαιρετώ θείε στο μεγάλο ταξίδι που πηγαίνεις. Καλό σου ταξίδι.

Θα βρεις κι άλλους δικούς μας εκεί. Πάρε τους μαζί σου την αγάπη μας.

Ιδιαίτερα στη μάνα, που έφυγε κι αυτή μόλις πριν από σένα.

Ευχή και προσευχή μας, να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Επικήδειος Νικόλα Κατσιόλα
10 Δεκεμβρίου, 2018

Αποχαιρετούμε τον γνωστό και ξεχωριστό συνδημότη μας Νικόλα Κατσιόλα.

Ο αγαπητός μας Νικόλας ήταν ένας αυθεντικός Καραβιώτης, σφικτά δεμένος με τον τόπο μας, την γη μας, την παραγωγή μας, τα περβόλια και τις λεμονιές, την δουλειά και την εργατική τάξη, αλλά και με την ιδεολογία, την πολιτική αντίληψη, την κομματική ιστορία του Καραβά.

Μπροστάρης, μαζί με τον κύκλο του και τους συνεργάτες του, συνέβαλε στην διαμόρφωση της τοπικής πολιτικής ζωής και ιστορίας του τόπου μας – και όχι μόνο.

Εργατικός, ιδεολόγος, μαχητικός, πνεύμα δυναμικό και ανήσυχο, ακούραστος υπερασπιστής της Αριστερής ιδεολογίας.

Στα δρώμενα του Καραβά έβαλε την προσωπική του σφραγίδα για δεκαετίες ολόκληρες, τόσο πριν, όσο και μετά την μεγάλη συμφορά του 1974.

Πάντα τεκμηριωμένος, ευθύς και ειλικρινής, μαχητικός, πολλές φορές καυστικός στις τοποθετήσεις του, κάποτε σκωπτικός, αλλά πάντοτε φιλικός. Ο Νικόλας ήταν αγαπητός από όλους και σεβαστός από μικρούς και μεγάλους, όλων των πολιτικών αντιλήψεων και αποχρώσεων, ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνούσε ή όχι μαζί του.

Ήταν ένα κεφάλαιο του Καραβά. Ήταν ο μοναδικός Νικόλας Κατσιόλας.

Γεννήθηκε στον Καραβά το 1922. Πατέρας του ήταν ο Κωστής Κατσιόλας, μια από τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες του Καραβά και μητέρα του, η Ζηνοβία. Είχε ετεροθαλή αδέλφια την Μαρία, τον Γιώργο και τον Γιαννή. Πήγε στο δημοτικό σχολείο και μετά φοίτησε για δύο χρόνια στην Αγγλική Σχολή του Σάββα Σεργίου στον Καραβά.

Στη συνέχεια μπήκε στη βιοπάλη και εργάστηκε ως ξυλουργός, αποθηκάριος, καφετζής και άλλες δουλειές, μέχρι το 1948, οπότε, μαζί με τον πατέρα του δημιούργησαν στον Καραβά ένα πρωτότυπο συνδυασμό καταστήματος καφενείου με φθαρτοπωλείο.

Για πολλά χρόνια στο καφενείο εργαζόταν ο πατέρας του και ο ίδιος γυρνούσε στον Καραβά και τη Λάπηθο με το ποδήλατό του πουλώντας φθαρτά. Η δουλειά του αυτή ήταν μεν κουραστική, αλλά αρκετά επικερδής.

Το 1957 παντρεύτηκε την Έλλη Κίτσιου από τον Καραβά, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κώστα και τη Ζήνα. που του χάρισαν 5 εγγόνια και 3 δισέγγονα.

Από το 1967 ασχολήθηκε πιο εντατικά με το εγχώριο εμπόριο λεμονιών. Αγόραζε λεμόνια, πορτοκάλια, μανταρίνια, από τα χωριά της περιοχής και τα διέθετε σε εμπόρους της Δημοτικής αγοράς Λευκωσίας. Η δουλειά ήταν πολύ κουραστική, αφού έπρεπε να βρίσκεται καθημερινά στην χοντρική αγορά της Λευκωσίας τις πρώτες πρωινές ώρες.

Όμως ο Νικόλας την πάλεψε τη ζωή και την άντεξε. Ευτύχισε να κατοικεί στον Καραβά και να κάνει τη ζήση του από τα περβόλια και τη γη μας. Όσο σκληρή κι αν ήταν η δουλειά, μπορούσε να έχει ένα καλό εισόδημα και να απολαμβάνει ένα πραγματικό παράδεισό.

Και όταν ήρθε το τραγικό 1974, πρόσφυγας πλέον ο Νικόλας μαζί με την οικογένειά του, κατοίκησε στη Λευκωσία.

Συνέχισε να εργάζεται μέχρι τα 85 του στην Δημοτική αγορά της Λευκωσίας, ως υπάλληλος.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο Νικόλας δεν σταμάτησε ούτε στιγμή την ενεργό ανάμειξή του στα κοινά.

Από την αρχή της δεκαετίας του ‘40 ασχολήθηκε με τον αθλητικό σύλλογο της αριστεράς «Άρης» και ήταν ταυτόχρονα μέλος της οργάνωσης της νεολαίας του Κόμματος.

Το 1948 έγινε μέλος του ΑΚΕΛ και με την ίδρυση της ΕΑΚ, προπομπού της σημερινής ΕΚΑ, εντάχθηκε σ΄αυτήν, αφού και η δουλειά του αφορούσε γεωργικά προϊόντα.

Ενθουσιώδης και αυθόρμητος δεν περιοριζόταν στα καθήκοντα ενός απλού μέλους. Υπερήφανος για την αριστερή του ιδεολογία λάμβανε πάντα μέρος σε δραστηριότητες και εκδηλώσεις των τοπικών οργανώσεων της Αριστεράς.

Θεωρούσε τιμή του να είναι ο Σημαιοφόρος στις παρελάσεις, είτε αυτές γίνονταν στον Καραβά, είτε στη Λευκωσία. Αφοσιωμένος στην ιδεολογία του, προωθούσε το Κόμμα του με όλες του τις δυνάμεις.

Ο Νικόλας συνέχισε την κομματική του δράση και μετά την Τούρκικη εισβολή. Ταυτόχρονα υπηρέτησε τον κατεχόμενο Δήμο μας μέσα από τις τάξεις του Διοικητικού Συμβουλίου του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» από την ίδρυσή του, μέχρι και πολύ πρόσφατα, όταν μαζί με άλλους πρωτοπόρους τιμήθηκε για την συνεχή και αδιάλειπτη προσφορά του.

Ήταν παρών σε όλες τις εκδηλώσεις του Σωματείου και στήριζε όλες τις προσπάθειές μας στον αγώνα για απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών μας και την επιστροφή όλων μας στα σπίτια και τη γη μας.

Θα ήταν παράλειψή μου να μην εκφράσω και δημόσια την εκτίμησή μου στον Νικόλα Κατσιόλα για την συνεχή στήριξη στον κατεχόμενο Δήμο μας και την προσωπική συμπαράσταση και ενίσχυση στο έργο του Δημάρχου.

Ο Νικόλας Κατσιόλας παρέμεινε στις επάλξεις μέχρι το τέλος της ζωής του.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά, του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» και όλων των οργανωμένων συνόλων του Καραβά εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια, στην αγαπητή Έλλη, τον Κώστα και τη Ζήνα και όλη την οικογένεια.

Μεταφέρω ταυτόχρονα τις θερμές μας ευχαριστίες για την ενέργεια της οικογένειας να γίνουν εισφορές στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στην μνήμη του Νικόλα. Μια ενέργεια που φανερώνει την αγάπη όλης της οικογένειας στον Δήμο και το Σωματείο μας, καθώς και στους συγχωριανούς μας που δυσπραγούν.

Αποχαιρετούμε τον συνδημότη μας Νικόλα στο μεγάλο ταξίδι που πηγαίνει με ανεκπλήρωτο το όνειρο να επιστρέψει σε έναν ελεύθερο Καραβά.

Ευχή και προσευχή μας, να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.