Κηδεία Νίκου Χριστοδουλίδη – 23.12.18
Επικήδειος Νίκου Χριστοδουλίδη
23 Δεκεμβρίου, 2018 – Εκκλησία Αγίου Νικολάου, Επισκοπειό
Με βαθιά θλίψη κηδεύουμε σήμερα ένα εκλεκτό συνδημότη μας.
Αποχαιρετούμε τον ξεχωριστό μας δάσκαλο Νίκο Χριστοδουλίδη.
Δύσκολο και βαρύ το καθήκον για μένα να απευθύνω τον ύστατο χαιρετισμό στον αγαπητό μου θείο – Νίκο, ο οποίος, με τη μετανάστευση του πατέρα μου, πολλές φορές ανέλαβε τον ρόλο του καθοδηγητή, του υποστηρικτή, του κηδεμόνα, του δεύτερου πατέρα, για μένα και τα αδέλφια μου.
Ο αγαπητός μας Νίκος ήταν για όλους που τον έζησαν ο καλός μας δάσκαλος, ο προσιτός φίλος, ο αγνός πατριώτης, ο χριστός πολίτης. Και ακόμα, ο λαϊκός ζωγράφος και ευλαβής αγιογράφος.
Άνκαι δεν γεννήθηκε στον Καραβά, ήταν ένας ενεργός δημότης, σφικτά δεμένος με κάθε όμορφο και ωραίο του τόπου μας.
Ήταν ένα κεφάλαιο του Καραβά που χάσαμε.
Ο Νίκος γεννήθηκε στο Δίκωμο το 1930. Πατέρας του ήταν Χριστόφορος Χριστοδουλίδης, δάσκαλος από τον Σύσκληπο, και μητέρα του η Αναστασία το γένος Κωστή Λοΐζή από το Δίκωμο. Αδέλφια του, ο Κώστας, η Δέσπω, ο Λοΐζος και η Μάρω. Ετεροθαλής αδελφή του ήταν η Πολυξένη.
Πήγε στο δημοτικό σχολείο και μετά φοίτησε στο Γυμνάσιο της Κερύνειας. Με ιδιαίτερη επίδοση στα μαθηματικά, πρώτευσε και, ως άριστος μαθητής, ήταν πάντα ο σημαιοφόρος του σχολείου. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, δεν πήγε αμέσως για σπουδές. Από τη μια ήθελε να σπουδάσει μαθηματικός, από την άλλη, τον τραβούσε η τέχνη και ήθελε να γίνει ζωγράφος. Εργοδοτήθηκε στο Βασιλικό, όπου εργάστηκε για ένα χρόνο, όμως, την επόμενη χρονιά αποφάσισε και πήγε στην Αθήνα, όπου εγγράφτηκε στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και άρχισε την φοίτησή του.
Στην Αθήνα ζούσαν τότε εξόριστοι από το αποικιοκρατικό καθεστώς των Άγγλων δύο θείοι του, αδελφοί της μητέρας του, ο Σάββας και ο Σωκράτης Λοΐζίδης. Ήταν τα χρόνια, που, κατά τον Εθνικό μας ποιητής, ‘’αρκέψαν οι κρυφοί ανέμοι τζι’ εφυσούσαν’’. Αυτή την φορά ‘’αρκίνησεν να κρυφοσυννεφκιάζει’’ όχι, στην Τουρτζιάν, στην Αγγλία. Ο Σάββας και ο Σωκράτης, ηγετικές μορφές της αντίστασης εναντίον των Άγγλων, πρωταγωνιστούσαν στην δημιουργία της ΕΟΚΑ.
Πλησίαζε σχεδόν στο πτυχίο του, όταν το 1953 αρραβωνιάστηκε με την Βασιλική Παπακωνσταντίνου από τον Καραβά, την αγαπητή μας δασκάλα, πρωτοπόρο στη διδασκαλία της μουσικής – και όχι μόνο – στα σχολεία μας.
Στα δύσκολα χρόνια του 1955-59 που ακολούθησαν, οι Άγγλοι συνέλαβαν τον θείο του Νίκου Σωκράτη Λοϊζίδη με το πλοιάριο «Άγιος Γεώργιος». Για τον λόγο αυτό ο Νίκος έμεινε υποχρεωτικά στην Κύπρο επειδή, αν έφευγε για την Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του, δεν θα του επέτρεπαν να γυρίσει στην Κύπρο, εφαρμόζοντας ένα είδος τιμωρίας για τους συγγενείς του Λοϊζίδη.
Ταυτόχρονα, και ως μέτρον εναντίον της Ελλάδας, είχαν εκδιώξει όλους τους τους εξ’ Ελλάδος καθηγητές των Γυμνασίων. Έτσι υπήρχε η ανάγκη για καθηγητές και, αφού ο Νίκος έμεινε υποχρεωτικά στην Κύπρο, διορίστηκε καθηγητής Μαθηματικών, παρά το ότι δεν είχε πάρει το πτυχίο του. Δίδαξε στα Γυμνάσια της Κερύνειας, της Λαπήθου, της Μόρφου και της Ευρύχου. Πολλοί διδασκόμενοι ήταν τότε σχεδόν συνομήλικοι του και όταν αργότερα τους συναντούσε, του άρεσε πολύ να υπερηφανεύεται ότι ήσαν μαθητές του.
Με το τέλος του αγώνα ο αγαπητός μας καθηγητής γύρισε στις σπουδές του, πήρε το απαιτούμενο προσόν, το πτυχίο του, και συνέχισε το διδασκαλικό του έργο στα Γυμνάσια της Κερύνειας και της Λαπήθου. Μαζί με την σύζυγό του ήταν το ζευγάρι που μόρφωσαν για 30 σχεδόν χρόνια πολλές τάξεις μαθητών και μαθητριών στην Επαρχία μας. Όλοι μας θυμόμαστε το έξυπνο χιούμορ του και τις καλές στιγμές με τις οποίες κατάφερνε να διανθίζει το δύσκολο μάθημα των Μαθηματικών.
Η ζωή κυλούσε γαλήνια, στο ειδυλλιακό περιβάλλον του Καραβά, μέσα στο πράσινο των περβολιών, το γαλανό της θάλασσας, τη δροσιά του τόπου μας. Ο Νίκος και η Βασιλική απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία, που είναι Μουσικός σήμερα Βοηθός Διευθύντρια, και τον Χριστόφορο, που είναι ο Διευθυντής Διοίκησης και Οικονομικών στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Ήταν τα χρόνια της ευτυχίας και της χαράς που ζήσαμε στα ανεπανάληπτα μέρη μας. Μέχρι τη συμφορά που έφερε ο επάρατος εκείνος Ιούλης του 1974. Όταν χάσαμε τα σπίτια και τη γη μας και βρεθήκαμε από τη μια μέρα στην άλλη πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα.
Από τότε βρέθηκε με την οικογένειά του στη Λευκωσία να συνεχίζει, κάτω από άλλες συνθήκες, το εκπαιδευτικό του έργο.
Συνέχισε μέχρι τα 55 του, όταν πήρε την μεγάλη απόφαση: Εγκατέλειψε το επάγγελμα του καθηγητή και αφοσιώθηκε στην πρώτη του συμπάθεια, τη ζωγραφική, την αγιογραφία και την τέχνη των ψηφιδωτών. Έγινε έτσι ένας από τους πιο αξιόλογους εικονογράφους της Κύπρου. Συνεργάστηκε για χρόνια με τους αδελφούς Κεπόλα και έργα τους κοσμούν πολλές εκκλησίες της Κύπρου και του εξωτερικού, από την Ι.Μ. Κύκκου, μέχρι και τη Ρόδο.
Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια η υγεία του κλονίστηκε. Έχασε μέρος από τη όρασή του κι’ αυτό τον στενοχωρούσε αφάνταστα, γιατί τον δυσκόλευε στην καθημερινή του ζωή, αλλά του στερούσε την ευκαιρία να επιδίδεται στην ζωγραφική και την αγιογραφία. Και, ύστερα από ένα πρόσφατο ατύχημα, χρειάστηκε εγχείρηση και αποκατάσταση, γεγονός που τελικά επέφερε το μοιραίο.
Δεν άντεξε και τον χάσαμε ξαφνικά.
Όμως ο αγαπητός μας Νίκος, ευτύχισε να δει τα παιδιά του αποκαταστημένα, καλούς και χριστούς πολίτες, και, κυρίως, δραστήρια στην κοινωνία:
Την κόρη του Μαρία να είναι Μαέστρος της Χορωδίας της Ιεράς Μητρόπολης Ταμασσού και τον γιο, του Πρόεδρο του Προσφυγικού μας Σωματείου.
Τα παιδιά του του του χάρισαν τέσσερεις αξιολάτρευτες εγγονές.
Όλα αυτά τα χρόνια ο αγαπητός μας Νίκος δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται με τον τρόπο του για επιστροφή στον τόπο μας. Ήταν παρών μαζί με τη σύζυγό του ανελλιπώς σε όλες τες εκδηλώσεις του Δήμου και του Σωματείου μας. Συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος, μας ενθάρρυνε σε κάθε αγωνιστική προσπάθεια που είχε για στόχο την απελευθέρωση της γης μας.
Και το όνειρο της επιστροφής στη γη μας έμεινε και γι αυτόν ανεκπλήρωτο.…
Εκ μέρους του Δήμου Καραβά, του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» και όλων των οργανωμένων συνόλων του Καραβά, εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια, στην αγαπητή μας δασκάλα θεία-Βασιλική, τη Μαρία, τον Χριστόφορο και τη Φώφη, τη Μάϊτα και τον Δημήτρη, τη Σύλβα, την Φάνια και τη Νικόλ και σε όλη την οικογένεια.
Μεταφέρω ταυτόχρονα τις θερμές μας ευχαριστίες για την ενέργεια σας να γίνουν εισφορές στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στην μνήμη του. Μια ενέργεια που φανερώνει την αγάπη όλης της οικογένειας στον Δήμο και το Σωματείο μας, καθώς και στους συγχωριανούς μας που δυσπραγούν. Και ειδικά αυτές τις ημέρες χρειάζονται τη βοήθειά μας.
Σε αποχαιρετώ θείε στο μεγάλο ταξίδι που πηγαίνεις. Καλό σου ταξίδι.
Θα βρεις κι άλλους δικούς μας εκεί. Πάρε τους μαζί σου την αγάπη μας.
Ιδιαίτερα στη μάνα, που έφυγε κι αυτή μόλις πριν από σένα.
Ευχή και προσευχή μας, να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
