Archive for year: 2017

Επικήδειος Μαργαρίτας Σίφουνα

17 Αυγούστου 2017, Άγιος Ιωάννης Λεμεσός

Με βαθειά θλίψη κηδεύουμε σήμερα μια ακόμα ξεχωριστή συνδημότισσα μας. Αποχαιρετούμε την αγαπητή μας Μαργαρίτα Σίφουνα που μας έφυγε σε ηλικία 95 ετών.

Έφυγε κι αυτή με το πικρό παράπονο της προσφυγιάς, χωρίς να μπορέσει να γυρίσει στον Καραβά, όπου διάλεξε να ζήσει και να δημιουργήσει την οικογένειά της. Χωρίς να έχει το δικαίωμα να ζήσει ξανά εκεί, όπου έζησε τα πιο καλά χρόνια της ζωής της.

Η Μαργαρίτα, το γένος Κεφάλα, γεννήθηκε το 1922, στο χωριό Αβδελλερό της επαρχίας Λάρνακας. Ήταν το 4ο από τα 7 παιδιά της οικογένειας του Λευτέρη και της Ελένης Κεφάλα. Τα παιδικά της χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα, αφού έζησε και μεγάλωσε στην φτώχεια.

Το 1944 γνώρισε, αγάπησε και παντρεύτηκε τον Ανδρέα Σίφουνα, τον πασίγνωστο πλανοδιοπώλη του Καραβά. Ο Ανδρέας είχε τότε επιστρέψει από τον πόλεμο, όπου υπηρέτησε ως εθελοντής, και εργαζόταν σκληρά ως εργάτης στο μεταλλείο της Σκουριώτισσας. Μαζί εγκαταστάθηκαν στον Καραβά όπου έφτιαξαν το δικό τους σπίτι και απέκτησαν έξι παιδιά, τον Κώστα, τη Δήμητρα, τον Γιαννή, τη Λένια, τον Λευτέρη και τον Πανίκο.

Ζούσαν στην Πάνω Γειτονιά του Καραβά, κοντά στο κεφαλόβρυσο, από όπου ανάβλυζε ο ποταμός του Καραβά και πότιζε τη γη κι έδινε ζωή σε όλη την καταπράσινη πεδιάδα του χωριού. Ανάθρεψαν τα παιδία τους σε ένα ανεπανάληπτο τοπίο, γεμάτο δέντρα και νερά, εκεί, στα ημιορεινά δρομάκια της Παλιάβρυσης, μέσα στη φύση, στο βουνό, και με θέα την απέραντη τη θάλασσα.

Η ζωή τους εξακολουθούσε να ήταν δύσκολη, όμως ήσαν πολύ δυνατοί και οι δυο τους και δεν τα έβαζαν κάτω. Για να βγάλει τον επιούσιο και να αναθρέψει την οικογένειά της η Μαργαρίτα δούλεψε σκληρά σε δύσκολα επαγγέλματα και όλοι την ξεχώριζαν για την εργατικότητα και τον δυναμισμό της. Εργάστηκε ως εργάτρια στα δημόσια έργα, σε συνεργείο κοπής λεμονιών και ως μαγείρισσα στο γνωστό σε όλους κέντρο και ξενοδοχείο του Καραβά, το Mare Monte και στο εστιατόριο Ανεμόμυλος.

Τα χρόνια περνούσαν ειρηνικά, ως τις αποφράδες ημέρες του πραξικοπήματος και της Τουρκικής εισβολής.

Εκείνη την ημέρα του πραξικοπήματος η Μαργαρίτα δεν υποτάχθηκε. Αυθόρμητα αντιστάθηκε. Πορεύθηκε μαζί με πολλούς άλλους Καραβιώτες στο στρατόπεδο της Αχειροποιήτου στον Καραβά και αντιτάχθηκε στους χουντικούς αξιωματικούς με θάρρος και σθένος, χωρίς να φοβηθεί. Διεκδίκησε τα δημοκρατικά της δικαιώματα με μόνο όπλο τη δύναμη της ψυχής της και τα γυμνά της χέρια. Μέχρι που απωθήθηκε με πολυβολισμούς μαζί με τους άλλους συγχωριανούς μας.

Και το πρωί της εισβολής την βρήκε, στον «Ανεμόμυλο» με το κλειδί στο χέρι, έτοιμη να ανοίξει και να ξεκινήσει τη δουλειά για το μεροκάματο. Σε λίγο το εστιατόριο βομβαρδίστηκε από τους Τούρκους και μόνο από την καλή της τύχη κατάφερε να γλυτώσει.

Έζησε ύστερα τον άγριο ξεριζωμό, και η προσφυγιά την έφερε στον Άγιο Ιωάννη στη Λεμεσό, όπου και εγκαταστάθηκε σε τουρκοκυπριακό σπίτι, στο οποίο έμενε από το 1974. Στη Λεμεσό εργαζόταν σε συνεργείο κοπής πορτοκαλιών στο Φασούρι, μέχρι που αφυπηρέτησε.

Τον Νοέμβριο του 2001 η Μαργαρίτα χάνει τον αγαπημένο της σύζυγο Αντρέα, σε ηλικία 82 ετών.

Την πάλεψε τη ζωή η Μαργαρίτα. Εργάστηκε σκληρά, για ατέλειωτες ώρες, μέρες και χρόνια και πάντοτε διακρινόταν για την δύναμη της, τη θέλησή της και την πειθαρχία της. Ζούσε με τον καημό της προσφυγιάς και της επιστροφής της στον όμορφο Καραβά.

Μέχρι τα βαθιά της γεράματα έχαιρε άκρας υγείας και χαιρόταν ιδιαίτερα κάθε φορά που αντάμωνε με τους συγχωριανούς της και μαζί τους θυμόταν τα παλιά.

Έφυγε πλήρης ημερών, αφού ευτύχισε να παντρέψει και τα 13 της εγγόνια και να χαρεί τα 22 δισέγγονα που απέκτησε.

Αγαπητοί μου Κώστα, Δήμητρα, Γιαννή, Λένια, Λευτέρη και Πανίκο, εκ μέρους του Δήμου Καραβά σας εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειές σας, τα παιδιά και τα εγγόνια σας και σε όλους τους συγγενείς σας.

Μεταφέρω ταυτόχρονα τις θερμές μας ευχαριστίες για την ενέργεια σας να γίνουν εισφορές στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στην μνήμη της Μαργαρίτας. Μια ενέργεια που σας τιμά και δείχνει την αγάπη σας στον Δήμο – ιδιαίτερα στους συγχωριανούς μας που δυσπραγούν και έχουν ανάγκη να τους βοηθήσουμε. Οι περιπτώσεις είναι πολλές και μόνο με τη δική μας αλληλεγγύη μπορούμε να συμπαρασταθούμε σ’αυτούς τους συγχωριανούς μας που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Ας είναι η ενέργειά σας παράδειγμα προς μίμηση.

Αποχαιρετούμε την αγαπητή μας Μαργαρίτα στο μεγάλο ταξίδι που πηγαίνει. Φεύγει με ανεκπλήρωτο το όνειρο να επιστρέψει σε έναν ελεύθερο Καραβά, εκεί που χάρηκε τα νεανικά της χρόνια, εκεί που έφτιαξε την οικογένειά της, εκεί που έζησε χαρούμενα και ειρηνικά, στην ομορφιά και τη γαλήνη.

Καλό σου ταξίδι αγαπητή μας Μαργαρίτα.

Τώρα βρίσκεσαι με τον αγαπημένο σου σύζυγο Ανδρέα. Ελεύθερη πια θα μπορεί να πηγαίνεις στον Καραβά που τόσο αγαπούσες. Να ανεβαίνεις τα σκαλιά της γειτονιάς σου, να μπαίνει στο σπιτικό σου, να σεργιανίζεις σ’ ολόκληρο τον Καραβά από άκρη σε άκρη. Είσαι ελεύθερη να αναπνέεις τις μεθυστικές μυρωδιές της υπέροχης φύσης του τόπου μας.

Και εμείς παρακαλούμε, από εκεί που βρίσκεσαι να προσεύχεσαι

να ελευθερωθεί τούτος ο τόπος.

Σε αποχαιρετώ με ένα στεφάνι λουλούδια

και την ευχή να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Απεβίωσε στην Αμερική ο Καραβιώτης απόδημος Ανδρέας Δημητρίου, το γένος Χατζηδημήτρη, σε ηλικία 87 χρονών. Η κηδεία του θα τελεστεί σήμερα, 17 Ιουλίου 2017, στη Νέα Υόρκη.

Κηδεύουμε σήμερα δύο από τους πρωτομάρτυρες της Τουρκικής εισβολής του 1974. Αποχαιρετούμε δύο αθώα θύματα της βαρβαρότητας του Αττίλα.

Μέσα σ’ αυτά τα μικρά κιβώτια, βρίσκονται λιγοστά από τα σεπτά οστά του Κώστα και της Δέσποινας Κοζάκου από τον Καραβά.

Αυτών,που μέχρι πρόσφατα περιλαμβάνονταν στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων. Και ήσαν αγνοούμενοι από την πρώτη κιόλας ημέρα της εισβολής.

Τι πόνο, τι κακουχίες,

τι περιπέτειες σκεπάζουν κάτω από τα χρώματα τους οι σημαίες μας.

Τι δοκιμασίες πέρασαν τα σεπτά αυτά λείψανα των μεσήλικων τότε πολιτών.

Τα αθώα θύματα, από τα οποία στέρησαν οι Αττίλες τα υπάρχοντά τους

και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ, τρία ολόκληρα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους.

Εκείνο το πρωινό της αποφράδας ημέρας του Ιούλη, η Δέσποινα ξύπνησε πολύ πριν χαράξει το φως. Έβαλε τον σταυρό της, όπως συνήθιζε, και έπιασε στο χέρι το βιβλίο. ¨Του Προφήτη Ηλία σήμερα¨ είπε και βυθίστηκε στο διάβασμα του βίου του Αγίου. Πάντα έτσι ήταν στη ζωή της. Θεοσεβούμενη, βαθιά θρησκευόμενη, καλή Χριστιανή.

Γεννήθηκε στον Καραβά το 1920. Πατέρας της ήταν ο Μιχάλης του Κάουρου Αρότης και μητέρα της η Ελένη Κωνσταντή Ρούσου. Η οικογένεια είχε άλλες έξι κόρες την Ευλαβία, τη Μαρία, την Κωνσταντίνα και τη Νίκη που αργότερα μετανάστευσαν στην Αμερική. Στην Κύπρο μαζί με τη Δέσποινα έμειναν η Βασιλική Γεμέττα και η Χρυστάλλα Κοσιάρη.

Στα 22 της χρόνια παντρεύτηκε τον Κώστα Κοζάκο, κι αυτόν Καραβιώτη, γείτονα της εκεί κοντά στην παλιά βρύση, το κεφαλόβρυσο του Καραβά. Πατέρας του, ο Γιαννακός Κοζάκος – Κασιαής και μητέρα του η Μαρία. Αδέλφια του, ο Γιώργος, η Ελένη και η Αναστασία.

Ο Κώστας και η Δέσποινα δημιούργησαν την οικογένειά τους στην Πάνω Γειτονιά του Καραβά. Μια γειτονιά που έσφυζε από ζωή, γέλιο και πολλές παιδικές φωνές. Δίπλα στην «μάνα του νερού» τη ζωοδότρα πηγή, που πότιζε τα περβόλια με τις λεμονιές και μετάτρεπε τη γη του Καραβά σε ένα επίγειο παράδεισο.

Από τον γάμο τους απέκτησαν εννιά παιδιά, τον Μιχάλη, τη Σταυρούλα, την Ελλάδα, τον Δημήτρη, την Ευγενία, την Ανδρούλα, την Παναγιώτα, τη Σωτηρούλα και Γεωργία. Φιλήσυχοι πολίτες, αγαπητοί στην γειτονιά και σε όλο τον Καραβά. Πάλεψαν στη ζωή τους δουλεύοντας και οι δύο τους πολύ σκληρά, για να τα αναθρέψουν και να τα μορφώσουν.

Ο Κώστας ήταν εργολάβος οικοδομών. Πολλά σπίτια στον Καραβά κτίστηκαν με την τέχνη του. Και όταν ήρθαν δύσκολα χρόνια για την οικονομία του νησιού, ο Κώστας ξενιτεύτηκε στις Αραβικές χώρες για δουλειά. Μέλημά τους η οικογένεια τους. Φροντίδα, τα παιδιά τους. Τίποτα άλλο. Ήταν οι σύμβουλοι, οι καθοδηγητές, οι υποστηριχτές στον καθημερινό αγώνα των παιδιών για εκπαίδευση. Και τους έκαναν υπερήφανους οι σχολικές τους επιδόσεις.

Το 1967 μετακόμισαν από την Πάνω Γειτονιά στο τουριστικό Έξι Μίλι και εγκαταστάθηκαν στο παραθαλάσσιο εστιατόριο που το ονόμασαν «Τα Πλατάνια». Έγινε γι’ αυτούς εκείνο το κέντρο, το δεύτερό τους σπίτι. Σιγά – σιγά ο Κώστας μπόρεσε να επεκτείνει το εστιατόριο και να προσθέσει μερικά δωμάτια για ενοικίαση στους τουρίστες το καλοκαίρι. Δημιούργησαν έτσι ένα υπέροχο δροσερό τουριστικό κατάλυμα, λίγα μέτρα από το ανήσυχο κύμα της θάλασσας του Καραβά.

Δεν έμελλε όμως να χαρούν την οικογένεια τους, ούτε το κέντρο «Τα Πλατάνια», που με τόσο κόπο και ιδρώτα δημιούργησαν.

Εκείνο το πρωί,

πριν καλά – καλά η Δέσποινα ανοίξει το θρησκευτικό βιβλίο που κρατούσε,

η γη σείστηκε από κανονιές.

Ο ουρανός άστραψε.

Βόμβες, εκρήξεις, φλόγες και καπνοί

μετέτρεψαν σε κόλαση την πανέμορφη και ειρηνική όαση στα Πλατάνια.

Οι πόρτες άνοιξαν, τα τζάμια έσπασαν, το σπίτι έτρεμε συνθέμελα.

Λίγα μέτρα πιο κάτω εξελισσόταν η απόβαση των Τούρκων στη γη μας.

Και οι αθώοι πολίτες, οι φιλήσυχοι άνθρωποι, έμειναν με το βλέμμα στραμμένο

στον ουρανό μη ξέροντας τι να κάμουν για να σώσουν τα παιδιά τους..

Ήταν 20 του Ιούλη του 1974 – πρώτη μέρα, πρώτη ώρα της εισβολής στην Κύπρο. Πρώτη μέρα της βαρβαρότητας στο νησί μας,

της βίας, της αδικίας, του θανάτου και της προσφυγιάς.

Μάζεψαν τα παιδιά κι έτρεξαν να σωθούν.

Μέσα από την κοίτη ενός μικρού χείμαρρου κατευθύνθηκαν προς το βουνό,

μακριά από την παραλία, μακριά από την εισβολή.

Και κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους των κανονιών,

το σφυροκόπημα των αεροπλάνων,

τον καταιγισμό των πολυβολισμών,

οδηγούσαν τα βήματά τους προς το μικρό χωριό Φτέρυχα.

Οι αττίλες ξεπρόβαλαν στις πλευρές του ξεραμένου χειμάρρου,

όταν ο Κώστας και η Δέσποινα δεν μπορούσαν να τρέξουν άλλο.

Παρακινούσαν, εκλιπαρούσαν τα παιδιά να τρέξουν να σωθούν,

Κι αυτοί κουρασμένοι, εξουθενωμένοι, έμειναν πίσω, να πάρουν μια ανάσα.

Από τότε κανένας δεν είδε τον Κώστα και τη Δέσποινα.

Έγιναν θύματα της βαρβαρότητας των ορδών της Ανατολίας.

Για 43 χρόνια ήσαν άλλα δύο ονόματα σε ένα μακρύ κατάλογο.

Ήσαν αγνοούμενοι στη γη τους, την πατρίδα τους.

Σήμερα τα δύο μικρά κιβώτια, σκεπασμένα με τις σημαίες μας, μαρτυρούν με την παρουσία τους τον αβάσταχτο πόνο της Δέσποινας και του Κώστα.

Τον αβάσταχτο πόνο του θανάτου και της προσφυγιάς.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια σε όλα τα μέλη της οικογένειας, τα παιδιά, τα 27 εγγόνια και τα 32 δισέγγονα του Κώστα και της Δέσποινας. Νοιώθουμε τη λύπη σας, συμπάσχουμε με τον πόνο σας.

Μεταφέρω ταυτόχρονα τις θερμές μας ευχαριστίες για την ενέργεια της οικογένειας να γίνουν εισφορές στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στην μνήμη τους. Μια ενέργεια που φανερώνει την αγάπη της οικογένειας στον Δήμο και το Σωματείο μας, καθώς και στους συγχωριανούς μας που δυσπραγούν.

Σας αποχαιρετούμε ως ήρωες, σεβαστοί μας νεκροί,

συνδημότες, πρωτομάρτυρες της εισβολής.

Εκ μέρους όλων των Καραβιωτών δεχτείτε αυτό το δάφνινο στεφάνι,

ένδειξη δόξας και τιμής, που ως ήρωες δικαιωματικά σας ανήκει.

Μαζί με αυτό δεχτείτε και μια υπόσχεση:

Ότι δεν θα προδώσουμε τη θυσία σας.

Θα παραμείνουμε στις επάλξεις, μέχρι να αξιωθούμε

να γυρίσουμε στον Καραβά, σε συνθήκες ελευθερίας, μονιμότητας και αξιοπρέπειας.