Archive for year: 2016

Επικήδειος Φώτη Μοτίτη

Εκκλησία Αγίου Μάμα, Λακατάμια

22/12/16

Με βαθειά θλίψη πληροφορηθήκαμε τα δυσάρεστα νέα για το θάνατο μιας ξεχωριστής προσωπικότητας του Καραβά, του αξιαγάπητου μας Φώτη Μοτίτη.

Ο αείμνηστος μας Φώτης γεννήθηκε στον Καραβά το 1936. Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά του Νικόλα και της Αναστασίας Μοτίτη. Αδέλφια του η Αντρούλλα, ο Παντελής, ο Σωτήρης, ο Χριστάκης και η Μαρία.

Μεγάλωσε στο γήινο παράδεισο του Καραβά με το θείο άρωμα των λεμονανθών να ευωδιάζει σε κάθε γειτονιά του Καραβά. Λόγω και της ασχολίας του πατέρα του με την λεμονοκαλλιέργεια και την εμπορία των λεμονιών, αγάπησε πολύ αυτόν τον τομέα απασχόλησης και αφοσιώθηκε με ξεχωριστή επιμέλεια και φροντίδα σε αυτόν.

Παντρεύτηκε την Πόλυ, το γένος Σόλου και μαζί έφτιαξαν μια όμορφη οικογένεια με τρία παιδιά, την Μαρία, τον Τάσο και τον Νίκο.

Ο αείμνηστος μας Φώτης είχε ξεχωριστά χαρίσματα τιμιότητας, εργατικότητας και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο. Ανέπτυξε πολύ νέος το συναίσθημα της κοινωνικής προσφοράς και της φιλοπατρίας. Την περίοδο του 1963 ενίσχυσε τον λόχο του Καραβά με ειδικές αποστολές στον Πενταδάκτυλο. Η αγάπη και το ενδιαφέρον του για την πρόοδο της κοινωνίας του, τον ώθησε να ενδιαφερθεί και να προσφέρει για την κοινότητά του από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου σε πολλές πρωτοβουλίες και ενέργειες του Δημοτικού Συμβουλίου Καραβά πριν το 1974.

Η εισβολή του 1974 ανέτρεψε όλους τους όμορφους σχεδιασμούς που έφτιαξε ο αξέχαστός μας Φώτης με την οικογένειά του. Νέα δεδομένα σε ένα νέο περιβάλλον προσδιορίζουν μια επίμονη προσπάθεια επιβίωσης για να ξεπεραστούν και να επουλωθούν οι πληγές. Δραστήριος, φτιάχνει ξανά τη δική του επιχείρηση με καθαριστήριο ρούχων και δίνει σημαντικό οικονομικό στήριγμα στην οικογένειά του.

Μαζί με την λατρευτή του σύζυγο Πόλυ αντιμετώπισε όλες τις δυσκολίες της προσφυγιάς και με αξιοσύνη είδε και τα τρία του παιδιά αποκατεστημένα με τις δικές τους οικογένειες.

Ο αγαπητός μας Φώτης ήταν πάντοτε δίπλα στην αποστολή του κατεχόμενου Δήμου μας και των σωματείων μας. Οι συμβουλές του πολύτιμες και σε πολλές περιπτώσεις πολύ βοηθητικές για διάφορες πρωτοβουλίες προβολής της ιστορίας και των παραδόσεων μας.

Λαμβάνει μέρος στο ντοκιμαντέρ που ετοίμασε ο Δήμος Καραβά το 2011 με τίτλο «Καραβάς η ψυχή μας» και δίνει σημαντικά μηνύματα αισιοδοξίας και αγωνιστικής προσφοράς στους νέους μας.

Με σεμνότητα και με το δικό του ξεχωριστό τρόπο ήξερε πώς να μεταδίδει μηνύματα σωστής πορείας με εφόδια αρχές και αξίες στο στίβο της ζωής.

Στον προσφυγικό συνοικισμό του Αγίου Μάμα στη Λακατάμια που διέμενε τα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς, όσοι τον γνώρισαν είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια. Κοντά στην εκκλησία, για χρόνια διετέλεσε εκκλησιαστικός επίτροπος με κριτήριο πάντοτε την προσφορά για το καλό και την πρόοδο της κοινωνίας μας.

Μετά από μια δύσκολη δοκιμασία που είχε τελευταία με την υγεία του, φεύγει από τη ζωή με ανεκπλήρωτη την επιθυμία για επιστροφή στη γη του Καραβά, εκεί που μεγάλωσε, εκεί που έφτιαξε τη δική του οικογένεια , εκεί που είχε όνειρα και στόχο να γίνει η περιοχή μας ένας γήινος παράδεισος με έντονα τα στοιχεία της προόδου και της ευημερίας.

Τον αποχαιρετούμε με μια περηφάνια ξεχωριστή για τα όσα έχει προσφέρει με πολλή αφοσίωση στην οικογένειά του, στην κοινωνία, την εκκλησία και την πατρίδα. Με φωτεινές ψηφίδες δημιουργίας και προσφοράς είχε φτιάξει ένα όμορφο πίνακα τον οποίο θα θυμόμαστε και θα τον κρατάμε φυλακτό στη δική μας διαδρομή στο στίβο της ζωής.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά, μεταφέρω τα θερμά μας συλλυπητήρια στη σύζυγό του Πόλυ, στα τρία του παιδιά, στις οικογένειες τους, στα 9 του εγγόνια και στη λοιπούς συγγενείς με το δακρύβρεκτο μαντήλι της αγάπης και της εκτίμησης μας να είναι μια σταθερή υπόμνηση στη δική μας πορεία. Θα έχουμε φωτεινή πυξίδα τις συμβουλές του, το όραμα του για να φτιάξουμε ένα κόσμο καλύτερο και να έχουμε πάντα στη σκέψη μας την ελευθερία του αξέχαστου Καραβά μας

Αιωνία και φωτοδότρα θα είναι η μνήμη του στις καρδιές όλων μας.

Επικήδειος Γιαννούλας Πιτσιλλίδου

Εκκλησία Αγίου Βασιλείου, Στρόβολος

25 Οκτωβρίου 2016

Αποχαιρετούμε σήμερα για το αιώνιο ταξίδι ακόμη μια εκλεκτή Καραβιώτισσα, την Γιαννούλα Πιτσιλλίδου η οποία φεύγει από τη ζωή με ανεκπλήρωτη την επιθυμία για επιστροφή στην αγαπημένη γη του Καραβά μας.

Η αξέχαστή μας Γιαννούλα γεννήθηκε στον Καραβά το 1933. Γονείς της ο Χριστόδουλος και η Μαρία Θεοδούλου. Αδέλφια της ο Ανδρέας, η Στασούλα και η Ηνώ.

Μεγάλωσε στον γήινο παράδεισο του Καραβά με όλες τις προοπτικές της ευημερίας, της χαράς και της δημιουργίας. Παντρεύτηκε τον Γιώργο Πιτσιλλίδη με τον οποίο έφτιαξε τη δική της οικογένεια. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του συζύγου της μετακόμισαν στην Λευκωσία το 1963.

Η σύνδεσή της με τον Καραβά, τους συγγενείς και τους φίλους της εξακολουθεί να είναι δυνατή με συχνές επισκέψεις και επαφές στην όμορφη κωμόπολη.

Ο τραγικός σταθμός του 1974 μας έφερε τις μεγάλες ανατροπές. Πάντοτε στη σκέψη της αξέχαστής μας Γιαννούλας ο Καραβάς και οι ομορφιές του. Με πολλή περηφάνια μιλούσε για τους κατοίκους του, την ιστορία, την θρησκευτική παράδοση, τον πολιτισμό μας. Μοιραζόταν με τα παιδιά της, τη Μαρία και τον Κωστάκη, τα τέσσερα εγγόνια τους και τους λοιπούς συγγενείς αυτές τις όμορφες αναμνήσεις και τον πόθο για επιστροφή.

Την αποχαιρετούμε με το δακρύβρεκτο μαντήλι της αγάπης και της εκτίμησής μας, να μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε τη δική μας διαδρομή στο στίβο της ζωής, με πίστη στο Θεό και εφόδια, ηθικές αξίες που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας.

Κρατάμε καλά φυλαγμένες στις καρδιές μας, τις συμβουλές της αξέχαστής μας Γιαννούλας για ένα καλύτερο αύριο, τις αρχές τις τιμιότητας, της φιλοπατρίας, της αγάπης προς το συνάνθρωπο.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά μεταφέρω τα θερμά μου συλλυπητήρια στα παιδιά της, Μαρία και Κωστάκη, στα τέσσερα εγγόνια της, στους λοιπούς συγγενείς και φίλους και ταυτόχρονα εκφράζω τις ευχαριστίες μας για την εισήγηση της οικογένειας να γίνουν εισφορές στη μνήμη της για το Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών. Μια χειρονομία που αντικατοπτρίζει τα φιλεύσπλαχνα αισθήματα και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο που με τις πράξεις της προέβαλλε η αξέχαστή μας Γιαννούλα.

Αιωνία και φωτεινή θα είναι η μνήμη της στις καρδιές όλων μας,

Επικήδειος Μαρούλας Παπαδημήτρη Ιωαννίδη

Εκκλησία Αγίου Νεοφύτου, οικισμός Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ Λεμεσός

12 Οκτωβρίου 2016

Είναι οι στιγμές δύσκολες και οι λέξεις πολύ φτωχές για να εκφράσουν τα συναισθήματα που στριφογυρίζουν στου νου τα παρακλάδια.

Το Σάββατο το απόγευμα ήταν η τελευταία φορά που είδα την αγαπημένη μου θεία Μαρούλα στο γηροκομείο που νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες. Το ένιωσα ότι πλησίαζε προς το τέλος. Πολύ δύσκολα ψέλλισε το όνομα μου μόλις με είδε. Την ενθάρρυνα να μιλήσει, να μου πει πώς νιώθει, να μου πει για τον Καραβά που τόσο πολύ αγαπούσε και ταξίδευε κοντά του καθημερινά. Κατάφερε μόνο να μου πει το όνομα της κεντρικής μας εκκλησίας, Ευαγγελίστρια!. Ένα κρυφό δάκρυ κύλησε στο παγωμένο της πρόσωπο με το γαλήνιο βλέμμα της να αποτυπώσει την ηρεμία της ψυχής της. Χθες το απόγευμα αναπαύτηκε εν ειρήνη για την αιώνια βασιλεία.

Η θεία Μαρούλα γεννήθηκε στον Καραβά το 1930. Γονείς της ο Κυριάκος και η Ελένη Χατζηστυλλή. Αδέλφια της ο Δημήτρης, ο Σωτήρης, η Ευτέρπη και η Σταυρούλα. Παντρεύτηκε το 1951 το Δημήτρη Ιωαννίδη ο οποίος στη συνέχεια έγινε ιερέας στη μεγαλύτερη ενοριακή εκκλησία του Καραβά, της Παναγίας Ευαγγελίστριας.

Η ζωή της στον Καραβά γεμάτη από όμορφες εικόνες σε ένα γήινο παράδεισο με πλούσια ιστορία και θρησκευτική παράδοση. Μεγάλωσε με αρχές τα τέσσερα παιδιά της, τους Κυριάκο, Σταύρο, Ευαγγελία και Αντρέα. Κέρδισε με τη σεμνότητα τη τιμιότητα ,τη ευγένεια και την πραότητα του χαρακτήρα της την εκτίμηση και την αγάπη όλων των συγχωριανών.

Η Τουρκική εισβολή του 1974 έφερε τις μεγάλες ανατροπές και τα πάμπολλα προβλήματα. Ο πόλεμος και οι τραγικές συνέπειες του ακόμη σημαδεύουν με πόνο και θλίψη τα βήματά μας. Πεσόντες, ήρωες, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, αιχμάλωτοι πολέμου, πρόσφυγες. Ο δεύτερος γιος της οικογένειας, Σταύρος βιώνει τη δοκιμασία της αιχμαλωσίας στις Τούρκικες φυλακές. Ο πόνος της μάνας μεγάλος. Άφησε και αυτή η δοκιμασία το δικό της μαύρο στίγμα στα πολλά δεινά που μας δημιούργησε ο πόλεμος και ο ξεριζωμός.

Η Λεμεσός όπου κατέληξε η οικογένεια της αξέχαστής μου θείας Μαρούλας γίνεται το νέο περιβάλλον για να αναδιπλωθούν δυνάμεις. Ο θείος Παπαδημήτρης αναλαμβάνει για αρκετά χρόνια ιερέας στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη. Τα τελευταία χρόνια η θεία Μαρούλα διέμενε στον προσφυγικό συνοικισμό του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’. Νέες γνωριμίες, νέες συνήθειες, νέες δυσκολίες. Μια φιλόξενη αγκαλιά η οποία δυστυχώς δεν μπορεί να επουλώσει τις πληγές της προσφυγιάς που συνεχίζονται για 42 χρόνια!

Μαχητής της ζωής η θεία Μαρούλα. Για 20 χρόνια μετά το 1974 εργαζόταν στο Φασούρι για να προσφέρει όσο μπορούσε στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ήταν δε το περιβάλλον κοντά στη φύση με τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές η αναπόληση του χαμένου παραδείσου του Καραβά που σε κάθε μας συνάντηση ζωντάνευε με τις περιγραφές της, όμορφες εικόνες και θύμησες.

Πριν έξι χρόνια, τον Οκτώβριο του 2010 ο σύζυγός της, αξιοσέβαστος ιερέας Παπαδημήτρης Ιωαννίδης έφυγε από τη ζωή.

Σήμερα τα τέσσερα παιδιά της και οι οικογένειες τους , η αδελφή της , συγγενείς , συγχωριανοί και φίλοι, αποχαιρετούμε με το δακρύβρεκτο μαντήλι της απέραντης αγάπης και της εκτίμησής μας τη θεία Μαρούλα. Ο κύκλος της ζωής δεν μας αφήνει επιλογές. Χάσαμε στην πορεία πολλούς συνοδοιπόρους της επιστροφής. Το χρέος το δικό μας μεγάλο και βαρύ.

Φωτοδότρα η μνήμη όλων όσων μας έφυγαν με τον πικρό καημό της ανεκπλήρωτης επιθυμίας για επιστροφή στον αξέχαστο Καραβά μας.

Οδοδείκτης ζωής, πυξίδα αταλάντευτης πορείας οι συμβουλές τους, η ακλόνητη πίστη ότι μια μέρα το δίκαιο θα πρυτανεύσει. Κρατάμε βαθειά φυλαγμένες στις καρδιές μας αυτές τις παρακαταθήκες. Εκεί ψηλά που βρίσκεσαι αγαπημένη μας θεία, δίπλα σε σκηνές αγγέλων, να προσεύχεσαι και για μας, να έχουμε πίστη στο Θεό, να αναπληρώνουμε δυνάμεις, να μην λιποψυχούμε. Η ζωή χρειάζεται αγώνες, αυτό μας δίδαξες, αυτό κρατάμε από τη δική σου διαδρομή στο στίβο της ζωής.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μας θεια ! Η μνήμη σου θα φωτίζει τη δική μας πορεία προσφοράς για ένα καλύτερο αύριο.!

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.