Archive for year: 2014

Είναι με βαθιά θλίψη και συγκλονισμό ψυχής που πληροφορηθήκαμε τον ξαφνικό θάνατο του συνδημότη μας Παναγιώτη Νεοφύτου. Η καρδιά του τον πρόδωσε πολύ νέο, στην ηλικία των 52 χρόνων.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε το 1962 στον Καραβά και είναι δίδυμος με τον αδελφό του Βασίλη. Έχει άλλα δύο αδέλφια, το Νεόφυτο και τη Χρυστάλλα. Γονείς του ο Αλκιβιάδης και η Μαρούλλα Νεοφύτου.

Έζησε παιδικές και ανέμελες στιγμές στον πανέμορφο κάμπο του Καραβά. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του Καραβά για έξι χρόνια. Η εισβολή του 1974 ανέτρεψε όλα τα όμορφα όνειρα που φτιάχναμε και βρέθηκε μαζί με την οικογένειά του σε ξένους τόπους, σε νέους ορίζοντες δημιουργίας. Συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Λεμεσό και στη συνέχεια φοίτησε στην Τεχνική Σχολή Λεμεσού στο Σύστημα Μαθητείας. Εξασκούσε το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου. Είχε την εκτίμηση των συνεργατών του και με τιμιότητα πρόσφερε τις υπηρεσίες του όπου μπορούσε.

Παντρεύτηκε το 1992 και από το γάμο του απέκτησε ένα γιο, τον Άλκη, ο οποίος σήμερα είναι 21^ος χρόνων και σπουδάζει Λογιστικά στη Χαλκίδα. Ο Παναγιώτης είχε όνειρα για τη ζωή. Το δύσκολο περιβάλλον που βιώνουμε στις μέρες μας με τις πολλές οικονομικές ανατροπές και δυσκολίες, τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα. Είχε όμως την πίστη και τη θέληση να αντιμετωπίζει τη ζωή με αισιοδοξία.

Η καρδιά του τον πρόδωσε σε μια αναπάντεχη στιγμή, χωρίς καμιά προειδοποίηση, και φεύγει εντελώς ξαφνικά. Θα τον θυμόμαστε για το σεμνό του χαρακτήρα, για την προσεγμένη προσέγγισή του προς το συνάνθρωπο, για την τιμιότητά του, για τον καλό του χαρακτήρα.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά και του Δημάρχου μας Γιάννη Παπαϊωάννου, καταθέτω τούτα τα λίγα λουλούδια σε ένδειξη εκτίμησης για τα όσα έχει προσφέρει ο αξέχαστός μας Παναγιώτης στη δική του διαδρομή στο στίβο της ζωής, στην κοινωνία και στην οικογένειά του.

Ο πρόωρος χαμός του είναι ένα δυνατό ταρακούνημα που μας αφυπνίζει και μας δίνει τα ανάλογα μηνύματα να φανούμε δυνατοί και να αντέχουμε στις δυσκολίες της ζωής. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στη σύζυγό του, στο γιο του, στη μητέρα του, στα αδέλφια του και σ’ όλους τους συγγενείς με την ευχή ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του σε σκηνές αγγέλων.

Ο Δήμος Καραβά μέσα στα πλαίσια της αποστολής και των δυνατοτήτων του για να βοηθά οικογένειες που χρειάζονται οικονομική στήριξη, θα ανταποκριθεί θετικά με εισφορά προς την οικογένεια στη μνήμη του αξέχαστού μας Παναγιώτη.

«Εκατόγχειρες νύχτες μες στο στερέωμα όλο

τα σπλάχνα μας αναδεύουν.

Αυτός ο πόνο καίει

πού να βρει η ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!»

Στίχοι Οδυσσέα Ελύτη από το ποιητικό του έργο «Άξιον Εστί – Τα πάθη».

Ακόμα ένας ήρωας επιστρέφει. Μια διαδρομή 40 χρόνων σε ένα ανηφορικό Γολγοθά που βίωσε με πολλές θυσίες και πόνο η οικογένειά του, όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Ο Κυριάκος Γεττίμης γιος του Χρίστου και της Αναστασίας Γεττίμη ο χαμογελαστός νέος είναι κοντά μας σε ένα αλλιώτικο συναπάντημα τιμής και δόξας μετά τον εντοπισμό των ιερών οστών του σε ομαδικό τάφο σε περιοχή του χωριού Τέμπλος στην επαρχία Κερύνειας.

Μια είδηση που ταρακούνησε συθέμελα όλο τον ψυχικό κόσμο της αδελφής, του αδελφού, των λοιπών συγγενών, των φίλων, όλων όσων γνώρισαν τον Κυριάκο. Δεν είναι μαζί μας την ιερή τούτη στιγμή του αποχαιρετισμού οι τραγικοί του γονείς, ο Χρίστος και η Αναστασία που περίμεναν για χρόνια να μάθουν για την τύχη του αγνοούμενου γιου τους.

«Ήμουν βράχος από υγεία και είχα πολλή διάθεση να προσφέρω στον τόπο» μου έλεγε ο μακαρίτης Χριστος Γεττίμης, πατέρας του ήρωα σε μια συνάντησή μας πριν αρκετά χρόνια. «Η αγωνία για το γιο μου, μου στοίχισε πάρα πολύ». Με όσες δυνάμεις είχε προσπαθούσε με κάθε ευκαιρία να προβάλει το θέμα των αγνοουμένων και προσέφερε πάμπολλες υπηρεσίες στην Επιτροπή Αγνοουμένων όπου ήταν ιδρυτικό μέλος, σε αποστολές στην Κύπρο και στο εξωτερικό και σε άλλες δραστηριότητες.

Σε θυμάμαι αγαπημένε μας Χρίστο Γεττίμη με την ευγένεια που σε διέκρινε να μεταδίδεις αυτό τον πόνο και την αγωνία για όλα τα παιδιά του τόπου μας που χάθηκαν εκείνες τις τραγικές ημέρες του 1974. Ανάμεσά τους και ο λατρευτός σου γιος. Ένας άριστος χαρακτήρας με χαρίσματα μοναδικά, καλοσύνης, φιλομάθειας, ευπρέπειας, ευγένειας, φιλοπατρίας. Ανθυπολοχαγός στον 120 Λόχο Βαρέων Όπλων βρέθηκε από τις πρώτες μέρες της εισβολής στο χωριό Άγιος Γεώργιος Κερύνειας. Στις 21 Ιουλίου χάθηκαν τα ίχνη του. Οι πληροφορίες έδιναν ελπίδες ότι είχε συλληφθεί και βρισκόταν στον κατάλογο των αιχμαλώτων. Κανένας δεν ξέρει πώς τελικά βρέθηκε σε ομαδικό τάφο.

Στου νου τα παρακλάδια η σκέψη υφαίνει την ηρωική μορφή του. Πολέμησε για τα ιδανικά της ελευθερίας και σήμερα τον κηδεύουμε σαν ένα μεγάλο γενναίο ήρωα του τόπου μας που συμπληρώνει το μεγάλο κατάλογο των ηρώων της γενέθλιας γης του Καραβά.

Στο σημείο αυτό μεταφέρω λίγα λόγια που μου στάληκαν από τον πρώτο του ξάδελφο, τον Κυριάκο Νικολάου, τον εξαίρετο Κύπριο επιστήμονα που διαπρέπει στο εξωτερικό με τις πολλές διακρίσεις στον κλάδο της Χημείας, με την παράκληση να τα μοιραστώ μαζί σας. Γράφει ο Κυριάκος Νικολάου:

«Ο ξάδερφος Κυριάκος είναι ένας γενναίος ήρωας. Πολέμησε μέχρι θανάτου ενάντια στους εισβολείς υπερασπίζοντας την πατρώα γη όπως ακριβώς και οι 300 του Λεωνίδα. Θα παραμείνει για πάντα στη μνήμη μας και στην ιστορία της ηρωομάνας γης του Καραβά. Αντλούμε περηφάνια και έμπνευση από το θάρρος και τη θυσία του. Πολέμησε για μας, τιμώντας με αυτό τον τρόπο την οικογένειά του και τον τόπο μας. Οι γονείς του βρίσκονται τώρα μαζί του, αναπαύονται, ίσως πιο ήσυχοι τώρα, γνωρίζοντας την ηρωική πράξη του γιου τους, πως πέθανε πολεμώντας για τα ιδανικά της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Αναπαύσου αγαπημένε μας Κυριάκο. Η θυσία σου είναι για μας μια μεγάλη κληρονομιά γενναιότητας και ανδρείας».

Λόγια περηφάνιας και χρέους που βγαίνουν από τα βάθη της καρδιάς του καθενός από εμάς που θα πορευτούμε σε λίγο στον ενταφιασμό των ιερών οστών ενός νέου μεγάλου ήρωα του τόπου μας.

Να είστε περήφανοι για τον αδελφό σας αγαπημένοι μας Ανδρούλλα και Ευριπίδη. Το ίδιο και όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Τέτοιους ήρωες χρειάζεται ο τόπος να φωτίζουν τα βήματά μας. Εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας για τις εισφορές που έγιναν με εισήγηση της οικογένειας για το Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στη μνήμη του ήρωα Κυριάκου Γεττίμη. Μια ενέργεια που αντικατοπτρίζει τα αισθήματα αγαθοεργίας και κοινωνικής αλληλεγγύης, άμεσα συνδεδεμένα με τις αρετές και τα χαρίσματα του ήρωα που αποχαιρετούμε σήμερα.

«Με το λύχνο του άστρου στον ουρανό εβγήκα», γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημα του «Άξιον Εστί» που ανέφερα στην εισαγωγή μου.

Αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές αφήνουμε τη σκέψη να ταξιδέψει στον ουρανό να συναντήσει την αγγελική μορφή του Κυριάκου, να φτιάξει φωτοστέφανο ανδρείας, τιμής και περηφάνιας και να μπολιαστούμε όλοι μας από τα ιδανικά και τις αρχές του με την ευχή να γιομίσουν τα βουρκωμένα μας μάτια με το υπέρλαμπρο εκείνο φως της ελευθερίας του τόπου μας. Αυτό το φως που αναζητούμε χρόνια τώρα να δώσει δικαίωση και ανάπαυση στις πονεμένες ψυχές των ηρώων μας.

Αιωνία και φωτοδότρα θα είναι η μνήμη του στις καρδιές όλων μας.

Επικήδειος Σάββα Μαύρου

Σάββατο, 16 Αυγούστου 2014

Εκκλησία Αποστόλου Λουκά – Συνοικισμός Κόκκινες, Στρόβολος

Είναι με βαθιά θλίψη που πληροφορηθήκαμε το θάνατο ενός εκλεκτού συνδημότη μας, αφοσιωμένου συνοδοιπόρου της επιστροφής, του Σάββα Μαύρου. Ο αξέχαστος μας Σάββας γεννήθηκε το 1933 στο γραφικό χωριό Όρκα της επαρχίας Κερύνειας.

Μετά το δημοτικό σχολείο φοίτησε για δύο χρόνια στο Γυμνάσιο Λαπήθου. Η πρώτη του απασχόληση μετά το σχολείο, ήταν μαθητευόμενος κουρέας (2 χρόνια). Τα επάγγελμα αυτό όμως δεν τον ικανοποιούσε και τα εγκατέλειψε για να γίνει οικοδόμος, εργασία η οποία είχε τότε μεγάλη ζήτηση. Τα πρώτα χρόνια εργαζόταν μαζί με τον συγγενή του Κώστα Σιακόλα, κοντά στον οποίο κέρδισε εμπειρίες πολύτιμες.

Απασχολήθηκε στη συνέχεια σε οικοδομικές εργασίες σε πολλά μέρη της Κύπρου. Για δύο χρόνια, την περίοδο 1965-1966, εργάστηκε στο εξωτερικό στη Λιβύη με την εταιρεία Ιωάννου και Παρασκευαΐδη. Έχοντας αποκτήσει μεγάλη πείρα στις οικοδομές από το 1967 έγινε εργολάβος με συνέταιρους κατά καιρούς τους Καραβιώτες Γιάννη Κυπριανού, Γιάννη Ερωτοκρίτου, Γιώργο Πογιατζή, Κώστα και Ανδρέα Μανώλη.

Παντρεύτηκε το 1964 με την Ευγενία Λοΐζου από τον Καραβά και απέκτησαν δύο κόρες, την Τούλα και τη Βασιλική.

Όπως όλοι οι οικογενειάρχες Καραβιώτες, τα όμορφα χρόνια πριν την εισβολή έφτιαχνε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο που θα έδινε προοπτικές για μια πετυχημένη αποκατάσταση σ’ όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Δυστυχώς, ο τραγικός σταθμός του 1974 ανέτρεψε όλους εκείνους τους όμορφους σχεδιασμούς. Η οικογένεια του αξέχαστού μας Σάββα βρίσκεται όπως και άλλοι πρόσφυγες, διωγμένη σε νέες πρωτόγνωρες συνθήκες. Ο βίαιος ξεριζωμός, η απόγνωση, οι εφιαλτικές στιγμές του πολέμου δημιούργησαν ένα τραγικό περιβάλλον και όλοι μας αναζητούμε νέους ορίζοντες δημιουργίας με ένα αβέβαιο προσανατολισμό.

Η οικογένεια του αξέχαστού μας Σάββα εγκαταστάθηκε πρώτα στην Κακοπετριά (3 βδομάδες) στο σχολείο του χωριού και στη συνέχεια στη Λεμεσό (6 μήνες), στη Λευκωσία (1 χρόνο) σε συγγενικό σπίτι και τέλος στο χωριό Αρεδιού, όπου έκτισε σπίτι με την επιλογή της αυτοστέγασης. Στο μεταξύ ο αξέχαστός μας Σάββας είχε επαναδραστηριοποιηθεί και πάλι ως εργολάβος, ενώ η σύζυγός του εργαζόταν σε εργοστάσιο ενδυμάτων στην περιοχή. Μετά από δέκα χρόνια εγκαταστάθηκε σε σπίτι που έκτισε στον Στρόβολο.

Ο αγαπητός μας Σάββας υπήρξε δραστήριο μέλος της κωμόπολης του Καραβά και ειδικότερα του αριστερού κινήματος. Περήφανος για την ιδεολογία του συμμετείχε πάντοτε στις συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις, παρελάσεις του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ στον Καραβά και τη Λευκωσία. Ήταν επικεφαλής της επιτροπής υποδοχής αντιπροσωπειών από σοσιαλιστικές χώρες που έρχονταν στον Καραβά για εθελοντική δουλειά.

Ενεργός πολίτης και πάντοτε αναμιγμένος στα κοινά ο Σάββας διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος Καραβά για 10 χρόνια, από το 1986 μέχρι το 1996. Στις αρχές της δεκαετίας του 90’ υπηρέτησε για έξι μήνες ως Δήμαρχος (με το σύστημα που ίσχυε την συγκεκριμένη περίοδο, η θητεία του Δημάρχου ήταν εναλλάξ ένας από κάθε κόμμα ανά εξάμηνο).

Το 2007 χάνει τη λατρευτή του σύζυγο Ευγενία, ένα ακόμη βαρύ πλήγμα, μια μεγάλη ανατροπή η οποία του στοίχισε πάρα πολύ.

Ο ίδιος αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό προβλήματα υγείας. Διέκρινες όμως στο βλέμμα του την αγάπη και τη νοσταλγία για τη γη του Καραβά, καθώς και ένα μεγάλο παράπονο και ένα ανεξήγητο γιατί για τη μεγάλη ανατροπή που βιώνουμε με την προσφυγιά που συνεχίζεται και το δύσκολο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί, τα πάμπολλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας και τα τόσα άλλα. Έκρυβε αυτό το παράπονο βαθιά μέσα στην καρδιά του. Είχε όμως πάντοτε την πίστη και ενέπνεε τους νεότερους και μετέδιδε με τις συμβουλές του και το λιτό του λόγο την ελπίδα, την επιμονή, την αισιοδοξία, την καρτερία ότι μια μέρα θα βελτιωθούν οι συνθήκες, ο τόπος μας και η κοινωνία θα ανασάνουν και θα ανατείλουν καλύτερες μέρες για όλους μας.

Στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις που είχα μαζί του στο σπίτι του και στις συγκεντρώσεις του Δήμου και των σωματείων μας η παρουσία του μας έδινε ένα μήνυμα ελπίδας με συμβουλές ότι στη δύσκολη διαδρομή που βιώνουμε να αντλούμε δυνάμεις από το ιστορικό μας παρελθόν και να συνεχίζουμε την προσφορά μας μέχρι που ο τόπος απαλλαγεί από την Τουρκική κατοχή και τη διαίρεση.

Φεύγει με τον πικρό καημό της ανεκπλήρωτης επιθυμίας για επιστροφή στον αξέχαστο Καραβά μας. Γνωρίζουμε τις διαστάσεις αυτής της δοκιμασίας, την οποία έχουν περάσει πολλοί άλλοι συνδημότες μας προηγουμένως και κάθε φορά εκφράζουμε μέσα από τη δική μας αποστολή την ακλόνητη πίστη ότι θα αναδιπλώνουμε δυνάμεις και θα κρατάμε άσβεστη τη φλόγα για να δικαιωθεί ο τόπος μας.

Αξέχαστέ μας Σάββα,

Τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, οι λοιποί συγγενείς, οι συγχωριανοί και φίλοι, σε αποχαιρετούμε για το αιώνιο σου ταξίδι με το δακρύβρεχτο μαντήλι της αγάπης και της εκτίμησής μας να παραμένει μια σταθερή υπόμνηση χρέους για τα όσα έχεις προσφέρει με αφοσίωση στην οικογένειά σου, στην κοινωνία του Καραβά και στα δύσκολα χρόνια της δραστηριοποίησης του κατεχόμενου Δήμου μας.

Αφήνεις πίσω σου ένα μεγάλο όνομα, μια ποιοτική σφραγίδα δημιουργίας και προσφορά, με τα εξαίρετα χαρίσματά του χαρακτήρα σου. Πράος, ειλικρινής, τίμιος, εργατικός, αφοσιωμένος οικογενειάρχης, ενεργός πολίτης. Θα σε θυμόμαστε για πάντα σαν ένα ξεχωριστό καθοδηγητή στη δική μας ανηφορική πορεία και αποστολή.

Αιωνία και φωτεινή θα παραμείνει η μνήμη του στις καρδιές όλων μας.

Είναι με βαθιά θλίψη που πληροφορηθήκαμε το θάνατο ενός εκλεκτού συνδημότη μας, συνοδοιπόρου της επιστροφής, του Σταύρου Μανώλη. Ο αξέχαστός μας Σταύρος γεννήθηκε το 1929 στον Καραβά όπου τέλειωσε το δημοτικό σχολείο. Γονείς του ο Μανώλης και η Κατίνα Μανώλη από τον Καραβά.

Μεγάλωσε στο γήινο παράδεισο του Καραβά με τα πέντε αδέλφια του και κέρδισε από το οικογενειακό του περιβάλλον αρχές και αξίες. Ξεκίνησε να εργάζεται από την ηλικία των 14 χρόνων. Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής εκείνης, ασχολήθηκε με το επάγγελμα του οικοδόμου. Εργάστηκε κοντά σε αξιόλογους εργολάβους Καραβιώτες και κέρδισε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους με την εργατικότητα και την τιμιότητά του. Με προοδευτική σκέψη ενδιαφερόταν για τα κοινά της κωμόπολης του Καραβά και σε πολλές περιπτώσεις συμμετείχε στην πολιτιστική και αθλητική ζωή της κοινότητας.

Αγωνίστηκε στα νεανικά του χρόνια στην ποδοσφαιρική ομάδα του Αθλητικού Σωματείου Άρης Καραβά. Είχε μια ξεχωριστή προσέγγιση με όλους τους συγχωριανούς. Κέρδιζε δε με τον καλό του λόγο και το πλατύ του χαμόγελο, την εκτίμηση όλων.

Παντρεύτηκε το 1952 με τη Θεοτού Χατζηκυριάκου Καρτάσιη από τον Καραβά με την οποία απέκτησαν έξι παιδιά, τον Πανίκο, τη Βάσω, την Καίτη, τον Κώστα, το Μανώλη και τον Ανδρέα. Όπως όλοι οι οικογενειάρχες Καραβιώτες, τα όμορφα χρόνια πριν την εισβολή έφτιαχνε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο που θα έδινε προοπτικές για μια πετυχημένη αποκατάσταση σ’ όλα τα μέλη της οικογένειάς του.

Δυστυχώς, ο τραγικός σταθμός του 1974 ανέτρεψε όλους εκείνους τους όμορφους σχεδιασμούς. Η οικογένεια του αξέχαστού μας Σταύρου βρίσκεται όπως και άλλοι πρόσφυγες, διωγμένη σε νέες πρωτόγνωρες συνθήκες. Ο βίαιος ξεριζωμός, η απόγνωση, οι εφιαλτικές στιγμές του πολέμου δημιούργησαν ένα τραγικό περιβάλλον και όλοι μας αναζητούμε νέους ορίζοντες δημιουργίας με ένα αβέβαιο προσανατολισμό. Στα πρώτα στάδια της Τουρκικής Εισβολής η οικογένεια μετακινείται στην Αμμόχωστο σε συγγενικό σπίτι και από εκεί με τη δεύτερη εισβολή, μια άλλη τραγική μετακίνηση στην πόλη της Λεμεσού, όπου φιλοξενεί την οικογένεια μέχρι και σήμερα.

Δύσκολα τα χρόνια αμέσως μετά τα τραγικά γεγονότα της εισβολής. Δεν δίστασε να εργοδοτηθεί στο εξωτερικό και να εργαστεί για ένα χρονικό διάστημα με στόχο να δώσει μια οικονομική άνεση στις ανάγκες του οικογενειακού προϋπολογισμού.

Στη διαδρομή των σαράντα χρόνων της προσφυγιάς ο αγαπητός μας Σταύρος ήταν πάντοτε κοντά στα παιδιά του και ευτύχισε να τα δει αποκατεστημένα με τις δικές τους οικογένειες. Το 1992 χάνει τη λατρευτή του σύζυγο, ένα ακόμη βαρύ πλήγμα, μια μεγάλη ανατροπή η οποία του στοίχισε πάρα πολύ.

Ο ίδιος αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό προβλήματα υγείας. Διέκρινες όμως στο βλέμμα του την αγάπη και τη νοσταλγία για τη γη του Καραβά, καθώς και ένα μεγάλο παράπονο και ένα ανεξήγητο γιατί για τη μεγάλη ανατροπή που βιώνουμε με την προσφυγιά που συνεχίζεται και το δύσκολο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί, τα πάμπολλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας και τα τόσα άλλα. Έκρυβε αυτό το παράπονο βαθιά μέσα στην καρδιά του. Είχε όμως πάντοτε την πίστη και ενέπνεε τους νεότερους και μετέδιδε με τις συμβουλές του και το λιτό του λόγο την ελπίδα, την επιμονή, την αισιοδοξία, την καρτερία ότι μια μέρα θα βελτιωθούν οι συνθήκες, ο τόπος μας και η κοινωνία θα ανασάνουν και θα ανατείλουν καλύτερες μέρες για όλους μας.

Σε όλες τις συναντήσεις και τις συγκεντρώσεις του Δήμου και των σωματείων μας η παρουσία του μας έδινε ένα μήνυμα ελπίδας με συμβουλές ότι στη δύσκολη διαδρομή που βιώνουμε να αντλούμε δυνάμεις από το ιστορικό μας παρελθόν και να συνεχίζουμε την προσφορά μας μέχρι που ο τόπος απαλλαγεί από την τουρκική κατοχή και τη διαίρεση.

Φεύγει με τον πικρό καημό της ανεκπλήρωτης επιθυμίας για επιστροφή στον αξέχαστο Καραβά μας. Γνωρίζουμε τις διαστάσεις αυτής της δοκιμασίας, την οποία έχουν περάσει πολλοί άλλοι συνδημότες μας προηγουμένως και κάθε φορά εκφράζουμε μέσα από τη δική μας αποστολή την ακλόνητη πίστη ότι θα αναδιπλώνουμε δυνάμεις και θα κρατάμε άσβεστη τη φλόγα για να δικαιωθεί ο τόπος μας.

Αξέχαστέ μας Σταύρο,

Τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, οι λοιποί συγγενείς, οι συγχωριανοί και φίλοι, σε αποχαιρετούμε για το αιώνιο σου ταξίδι με το δακρύβρεχτο μαντήλι της αγάπης και της εκτίμησής μας να παραμένει μια σταθερή υπόμνηση χρέους για τα όσα έχεις προσφέρει με αφοσίωση στην οικογένειά σου και στην κοινωνία του Καραβά.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά και του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» εκφράζω τα θερμά μας συλλυπητήρια στα παιδιά και σε όλους τους συγγενείς και μεταφέρω δε την εκτίμησή μας για την εισήγησή τους να γίνουν εισφορές στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στη μνήμη του, μια ενέργεια που αντικατοπτρίζει τα φιλεύσπλαχνα αισθήματα που πάντοτε καλλιεργούσε ο αξέχαστός μας Σταύρος για τους δυσπραγούντες συνανθρώπους μας.

Αιωνία και φωτεινή θα παραμείνει η μνήμη του στις καρδιές όλων μας.