Archive for year: 2012

Επικήδειος Βασιλικής Σπαθιά

Εκκλησία Αγίου Λαζάρου, Λάρνακα – 29.11.12

Είναι με βαθιά θλίψη που αποχαιρετούμε για το αιώνιο ταξίδι μια αξιαγάπητη, ενάρετη Καραβιώτισσα, τη Βασιλική Σπαθιά.

Η αγαπητή μας Βασιλική γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1924 και ήταν το μοναχοπαίδι της Αναστασίας και του Ιάκωβου το γένος Καριολή και Χατζήγιακουμή από τον Καραβά.

Έζησε και μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με πάμπολλες φυσικές ομορφιές και μέσα από τις αρχές της οικογένειας διαμόρφωσε ένα χαρακτήρα με ξεχωριστές αρετές και προτερήματα.

Όλα τα στάδια της ζωής της ήταν γεμάτα από βιώματα άμεσα συνδεδεμένα με τις συνήθειες των κατοίκων, τα έθιμα, τις παραδόσεις, τις δυσκολίες αλλά και τη διάθεση για πρόοδο και ευημερία.

Παντρεύτηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1943 τον Κώστα Σπαθιά το γένος Αλετράρη από τον Καραβά με τον οποίο απέκτησαν 6 παιδιά, τον Ανδρέα, τον Ιάκωβο, τη Μάρω, την Αναστασία, τον Κλεάνθη και την Ηρώ.

Μια ευτυχισμένη οικογένεια με όνειρα για τα ζωή με πολύ καλές προοπτικές για ευόδωση ευγενικών στόχων και επιδιώξεων.

Η εισβολή του 1974 εξανέμισε όλα τα όμορφα όνειρα και όλοι οι πρόσφυγες μαζί και η οικογένεια της αξέχαστης μας Βασιλικής βρεθήκαμε στις τέσσερεις γωνιές του ανέμου να αναζητούμε νέους ορίζοντες δημιουργίας σε ένα περιβάλλον χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό και στερεές βάσεις.

Τρία από τα παιδιά της οικογένειας αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την Κύπρο και να αναζητήσουν νέα δεδομένα δημιουργίας, ο Ιάκωβος και η Ηρώ στην Αμερική και η Μάρω στην Αυστραλία.

Μαζί με τον πόνο της προσφυγιάς, μεγαλύτερη η θλίψη του αποχαιρετισμού μελών της οικογένειας. Σε όλα αυτά τα δύσκολα δεδομένα η αγαπητή μας Βασιλική έβρισκε πάντοτε τις ψυχικές δυνάμεις να συνεχίζει και να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον. Με πίστη στο Θεό, με ενάρετο προσανατολισμό με γαλήνια προσέγγιση πάντοτε έδινε ελπίδα και χαμόγελο σε ένα περιβάλλον που χρειαζόταν αυτά τα πολύτιμα εφόδια.

Τη θυμόμαστε σε όλες τις συγκεντρώσεις του Δήμου και του Σωματείου μας να δίνει συμβουλές σε εμάς τους νεώτερους, να μας επαινεί για το έργο μας, να μας ενθαρρύνει να συνεχίζουμε χωρίς ταλαντεύσεις την αποστολή μας.

Η σύνδεση της με την πατρική γη και τις παραδόσεις μας διατηρήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην προσφυγιά. Η ενασχόληση της με το παραδοσιακό κέντημα του Καραβά τον «φερβολιτέ» ήταν μια ασχολία που ξεκούραζε το μυαλό και έφερνε στη σκέψη εικόνες της πατρικής γης που έδιναν φως και χρώμα στα πέτρινα χρόνια της πικρής προσφυγιάς.

Χάνει το σύζυγό της ακριβώς πριν 16 χρόνια, στις 29 Νοεμβρίου 1996 όμως έχει δυνάμεις να συνεχίσει με αισιοδοξία και πίστη όλα τα στάδια της ζωής και να ελπίζει για καλύτερες μέρες.

Δυστυχώς όμως ο χρόνος σκληρός και άκαρδος, παίρνει μαζί του μια αξιαγάπητη και εκλεκτή συνδημότισσα μας η οποία φώτιζε για πολλά χρόνια την κοινωνία του Καραβά με το γαλήνιο βλέμμα της, την ταπεινότητα του χαρακτήρα της, τη σεμνότητα και μια ευγενική προσέγγιση ξεχωριστή. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα εγγόνια της και αυτή την περηφάνια την αναδείκνυε με πολύ διακριτικό τρόπο μέσα από τα σοφά λόγια και τις πράξεις της.

Πάντοτε κοντά στο συνάνθρωπο κέρδιζε τη μεγάλη εκτίμηση και αγάπη όλων όσων τη γνώριζαν.

Σε μια σημαδιακή μέρα ανήμερα της γιορτής του Αποστόλου Αντρέα στις 29 Νοεμβρίου, ημερομηνία άμεσα συνδεδεμένη με τους βασικούς σταθμούς της ζωής της αξέχαστης μας Βασιλικής, την αποχαιρετούμε με την ελπίδα, σε μια άλλη ημερομηνία, ποιος ξέρει ίσως και στις 29 Νοεμβρίου, ενός χρόνου που θα έρθει σύντομα να γευτούμε τη μεγάλη χαρά της επιστροφής στην αγαπημένη μας κωμόπολη. Μια ευχή και ένας πόθος τον οποίο κρατούσε για αρκετά χρόνια φυλαγμένο σε μια κρυφή γωνιά της καρδιάς της η αξέχαστή μας Βασιλική. Και θα είναι η χαρά αυτή το καλύτερο μνημόσυνο που θα καταφέρουμε να προσφέρουμε σε όσους μας φεύγουν με τον πικρό καημό της προσφυγιάς στα χείλη.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά και του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» μεταφέρω τα θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια στα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα, τους λοιπούς συγγενείς εκφράζοντας ταυτόχρονα την ικανοποίησή μας για τις εισφορές που γίνονται στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στη μνήμη της. Μια ενέργεια που συνδέεται και αντικατοπτρίζει τα φιλεύσπλαχνα αισθήματα που αναδείκνυε μέσα από τις ενέργειές της η αξέχαστή μας Βασιλική για το δυσπραγούντα συνάνθρωπό μας.

Αιώνια και φωτεινή θα παραμείνει η μνήμη της στις καρδιές όλων μας.

Επικήδειος Χαράλαμπου Μιχαήλ του Λέανδρου

10 Νοεμβρίου 2012

Είναι με βαθιά θλίψη και μεγάλο συγκλονισμό ψυχής που πληροφορηθήκαμε το θάνατο ενός αξιαγάπητου Καραβιώτη, του Πάμπου Μιχαήλ.

Το σοβαρό πρόβλημα υγείας που παρουσιάστηκε στον αξέχαστό μας Πάμπο πριν ακριβώς ένα χρόνο δεν ήταν δυνατό να ξεπεραστεί και βρισκόμαστε σήμερα η σύζυγος, τα παιδιά, οι γονείς, τα αδέλφια, συγγενείς και φίλοι να αποχαιρετούμε για το τελευταίο ταξίδι προς την αιωνιότητα έναν ξεχωριστό Καραβιώτη, ο οποίος είχε όνειρα για τη ζωή και πάντοτε προσπαθούσε να πετύχει το καλύτερο στο στίβο της ζωής.

Ο αγαπητός μας Πάμπος γεννήθηκε στον Καραβά το 1957. Γονείς του ο Λέανδρος και η Κούλλα Μιχαήλ. Μεγαλύτερος αδελφός του ο ήρωας στρατιώτης της εισβολής του 1974 Μιχαλάκης Μιχαήλ, του οποίου τα οστά ανευρέθηκαν πέρσι και τάφηκαν με τιμές ήρωα στην ίδια εκκλησία που αποχαιρετούμε σήμερα τον αξέχαστό μας Πάμπο. Ο Πάμπος μεγάλωσε μαζί με τα τέσσερα αδέλφια του, το Μιχάλη, τον Άγγελο, τη Μαρία και τη Σούλλα σ’ ένα παραδεισένιο τόπο, στην όμορφη κωμόπολη του Καραβά. Κέρδισε αρχές και αξίες από το περιβάλλον της οικογένειας και γνώσεις από το Ελληνικό Γυμνάσιο Λαπήθου και το Δημοτικό Σχολείο του Καραβά.

Ευτύχισα να γνωρίσω τον Πάμπο σε όλα τα στάδια της μαθητικής μας ζωής στον Καραβά, αφού ήταν συμμαθητής μου και διατηρούσαμε μια ξεχωριστή, στενή φιλία μεταξύ μας. Ταπεινός, πράος, με καλή διάθεση, πρόθυμος να προσφέρει στα κοινά, πολύ καλός αθλητής και επιμελής μαθητής. Κέρδισε την εκτίμηση και την αγάπη όλων των συμμαθητών μας.

Στην ηλικία των 17 χρόνων έζησε τις πρωτόγνωρες εμπειρίες του πολέμου του 1974. Όλα τα όμορφα όνειρα ανατράπηκαν με ανυπέρβλητες δυσκολίες και προβλήματα. Μαζί με τις πολύ δύσκολες συνθήκες της προσφυγιάς, κουβαλούσε η οικογένεια του αξέχαστού μας Πάμπου το βαρύ σταυρό του αγνοούμενου στρατιώτη, του αδελφού Μιχαλάκη, ο οποίος χάθηκε στις μάχες της Μιας Μηλιάς τον Αύγουστο του 1974, ένας Γολγοθάς που κράτησε 37 χρόνια και που εξακολουθεί να είναι ένας βαρύς και αβάστακτος πόνος στην καρδιά των γονιών, των αδελφών και όλων εμάς που γνωρίσαμε τον αξέχαστο Μιχαλάκη.

Ο αξέχαστός μας Πάμπος ήξερε ότι το δύσβατο δρόμο της ζωής μετά το 1974 έπρεπε να τον διαβεί με θυσίες και πολλούς κόπους. Εντάχθηκε στο Αστυνομικό Σώμα το 1977 και μετά από τα πρώτα στάδια της επαγγελματικής του αποκατάστασης παντρεύτηκε την Ευτυχία από τον Άγιο Αθανάσιο με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, το Λέανδρο και την Έλενα. Αφοσιωμένος οικογενειάρχης, πάντα προσπαθούσε για το καλύτερο και με τη συμπεριφορά του και τις πράξεις του κέρδισε την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση όλων των συναδέλφων του.

Ήταν πάντα συμπαραστάτης στο έργο και την αποστολή του κατεχόμενου Δήμου μας. Δεν ξεχνούσε τις πρώτες μεγάλες χαρές που πήρε στον Καραβά, με τη συμμετοχή του στα αθλητικά δρώμενα του σωματείου μας, της ΑΕΚ Καραβά. Στα πρώτα χρόνια της επαναδραστηριοποίησης του σωματείου στην προσφυγιά με πολλή χαρά εντάχθηκε σ’ αυτό και βοήθησε τους νέους μας να νιώσουν την περηφάνια της καταγωγής τους και μαζί τους μοιράστηκε ωραίες στιγμές συμμετέχοντας σε αθλητικές δραστηριότητες του σωματείου.

Τον τελευταίο καιρό πέρασε μια μεγάλη δοκιμασία με την υγεία του. Δίπλα του η σύζυγος, τα παιδιά του, οι χαροκαμένοι γονείς και τα αδέλφια του, το προσωπικό του μελάθρου αγωνιστών ΕΟΚΑ 55-59 και όσοι μπορούσαν να συμπαρασταθούν σ’ αυτή την πολύ δύσκολη δοκιμασία. Σήμερα όλοι εμείς αποχαιρετούμε έναν εκλεκτό συνδημότη και έναν αφοσιωμένο οικογενειάρχη με το δακρύβρεχτο μαντήλι της αγάπης μας να γίνεται σταθερή υπόμνηση για τις αντοχές που πρέπει όλοι να έχουμε μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Γιατί ο αξέχαστός μας Πάμπος μας δίδαξε πάρα πολλά με τις αντοχές του, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με τη δοκιμασία της υγείας του.

Περνούμε αυτή την περίοδο δύσκολες στιγμές, όμως πρέπει όλοι να φανούμε δυνατοί και να μην απογοητευόμαστε από τα απρόβλεπτα κτυπήματα στο στίβο της ζωής. Με πίστη στο Θεό, σε αρχές και αξίες, με ξεκάθαρους στόχους συνεχίζουμε τον ανηφορικό Γολγοθά μας. Αυτή η στάση μας είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να προσφέρουμε στη μνήμη του αξέχαστού μας Πάμπου.

Φίλε Πάμπο,

Η μνήμη σου θα παραμένει φωτεινή και αιώνια στις καρδιές όλων μας. Οι γονείς σου, η λατρευτή σου σύζυγος, τα παιδιά, οι συγγενείς και φίλοι σε αποχαιρετούμε με ένα υψηλό αίσθημα περηφάνιας και απερίγραπτης συγκίνησης. Βάλσαμο παρηγοριάς για όλους μας θα είναι όσα έχεις προσφέρει με πολλή αφοσίωση και ξεχωριστή αγάπη στην οικογένειά σου, στον συνάνθρωπο και στην κοινωνία.

Αιωνία σου η μνήμη.

Επικήδειος Μαρίας Ερωτοκρίτου

Εκκλησία Αγίου Νεοφύτου Ανθούπολη

3 Οκτωβρίου 2012

Είναι με βαρύ συγκλονισμό ψυχής που πληροφορηθήκαμε το θάνατο της πολύ αγαπητής συνδημότισσάς μας Μαρίας Ερωτοκρίτου.

Στο άκουσμα της απρόσμενης είδησης ένα δυνατό ταρακούνημα μας προσγείωσε σε δύσκολες καταστάσεις τις οποίες η οικογένεια και όσοι γνώρισαν την αγαπητή Μαρία πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Είναι οι στιγμές τέτοιες που ο αβάσταχτος πόνος της δοκιμασίας από το μεγάλο κενό που αφήνει πίσω της η αξέχαστη Μαρία δημιουργεί μεγάλες ανατροπές απερίγραπτης θλίψης.

Έφυγε μια εκλεκτή προσωπικότητα της κοινωνίας μας η οποία ξεχώριζε πρώτα από όλα για την κοινωνική αλληλεγγύη και την αγάπη της για το συνάνθρωπο. Όσοι την γνώρισαν έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια για την πραότητα του χαρακτήρα της, την ευγένεια, την καλοσύνη, την τιμιότητα και την αφοσιωμένη προσέγγισή της για τα παιδιά και την οικογένειά της.

Η αγαπημένη μας Μαρία γεννήθηκε στον Καραβά το 1956. Γονείς της ο Παναής κα η Χαριτίνη Ερωτοκρίτου. Στον επίγειο παράδεισο του Καραβά έζησε τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής της.

Σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με αρχές κέρδισε εφόδια ζωής και μαζί με τις δύο αδελφές της έφτιαχναν όνειρα δημιουργίας για ένα καλύτερο αύριο. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του Καραβά και στη συνέχεια στο Ελληνικό Γυμνάσιο Λαπήθου. Πάντοτε άριστη μαθήτρια με τους καθηγητές της να εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια για το ήθος και την επίδοσή της. Είχε το «θλιβερό» προνόμιο να συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των τελευταίων απόφοιτων του Ελληνικού Γυμνάσιου Λαπήθου. Μαζί με τη λήξη των γυμνασιακών της σπουδών μας βρήκε η Τούρκικη εισβολή του 1974. Όλα τα όνειρα εξανεμίστηκαν και βρεθήκαμε διωγμένοι και κυνηγημένοι στις 4 γωνιές του ανέμου να αναζητούμε νέους ορίζοντες δημιουργίας.

Η οικογένεια της αγαπητής μας Μαρίας πέρασε από διάφορα στάδια με δυσκολίες και θυσίες με στόχο πάντοτε να λύνονται όσο είναι δυνατό τα προβλήματα.

Συνεχίζει μαθήματα στη σχολή νοσοκόμων και με επιτυχία εργοδοτείται στη συνέχεια στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Σε όλα τα στάδια της επαγγελματικής της διαδρομής ανέδειξε τα πλούσια χαρίσματα του χαρακτήρα της και πρόσφερε απλόχερα αγάπη και καλοσύνη προς το συνάνθρωπο. Πάντα συνεργάσιμη, καλοπροαίρετη να προσφέρει, κέρδισε την εκτίμηση και την αγάπη όλων των συναδέλφων της.

Από το γάμο της απέκτησε 4 παιδιά στα οποία έδωσε αρχές και εφόδια να αντιμετωπίζουν όλα τα προβλήματα της ζωής.

Τους τελευταίους μήνες πέρασε μια απρόσμενη δοκιμασία με την υγεία της με την επάρατη νόσο. Είχε όμως τη ψυχική δύναμη να αντέξει όλες τις δυσκολίες και από το κρεβάτι του πόνου πολλές φορές έδινε η ίδια συμβουλές πώς να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα και ότι τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε από την αισιόδοξή της πλευρά.

Δυστυχώς δεν άντεξε αυτή την πολύ δύσκολη δοκιμασία.

Σήμερα την αποχαιρετούμε με μεγάλο συγκλονισμό ψυχής με το δακρύβρεχτο μαντήλι της αγάπης μας να είναι μια σταθερή υπόμνηση για τις αρχές και αξίες που ανάδειξε μέσα από το χαρακτήρα και το έργο της η αγαπημένη μας Μαρία.

Θα τη θυμόμαστε και θα αναζητούμε τις συμβουλές της, τη γαλήνια προσέγγιση της στα κοινωνικά θέματα της εποχής μας, την πίστη της προς το Θεό, την αγάπη της προς την πατρίδα και τον Καραβά μας.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά καταθέτω αυτά τα λίγα λουλούδια απέραντης εκτίμησης και αγάπης με την πίστη ότι η αξιολάτρευτη μας Μαρία θα αναπαυτεί δίπλα σε σκηνές αγγέλων και η πονεμένη ψυχή της θα βρει την αιώνια γαλήνη.

Αιωνία της η μνήμη,

Επικήδειος Μελπομένης Χαραλάμπους – Πουργούρη

Μαθιάτης – 26 Ιουλίου 2012

Κάθε χρόνο το μήνα Ιούλιο η καρδιά γίνεται πέτρα και η μνήμη γυροφέρνει εικόνες πόνου και θλίψης για το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Και γίνεται η κραυγή του πόνου και της θλίψης πιο μεγάλη όταν αγαπημένα μας πρόσωπα που για χρόνια ήταν συνοδοιπόροι στο δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς φεύγουν με τον πικρό καημό της προσμονής και μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας.

Αποχαιρετούμε σήμερα μια ξεχωριστή Καραβιώτισσα που κοσμούσε τη φιλοπρόοδη κοινωνία του Καραβά με τις αρετές και την ταπεινότητα του χαρακτήρα της.

Η αγαπημένη μας Μελπομένη γεννήθηκε στον Καραβά το 1917. Έζησε συνολικά 57 χρόνια στην πανέμορφη κωμόπολη της Επαρχίας Κερύνειας μέχρι τον Ιούλιο του 1974 που η Τουρκική εισβολή εξανέμισε όλα τα όμορφα όνειρα και μας σκόρπισε στις τέσσερεις γωνιές του ανέμου.

Σε μια πολύτεκνη οικογένεια με συνολικά 10 αδέλφια η αγαπητή μας Μελπομένη έζησε όλα τα στάδια της ζωής με χαρές και λύπες που είχαν τα στοιχεία της αλληλοεκτίμησης, του σεβασμού, της προσήλωσης σε αρχές και αξίες, την εργατικότητα την τιμιότητα αλλά και την πίστη στο Θεό για καλύτερες μέρες.

Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Καραβά και στη συνέχεια εργάστηκε από μικρή ηλικία ως ράπτρια, ένα επάγγελμα το οποίο τη βοήθησε να αναδείξει τις αρετές του χαρακτήρα της, την ευγένεια, την καλοσύνη αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Κέρδισε από πολύ νωρίς την εκτίμηση πολλών κοριτσιών του Καραβά και ήταν δασκάλα ραπτικής για πολλά χρόνια μεταδίδοντας έτσι τα μυστικά του επαγγέλματος στη νέα γενιά. Πάρα πολλές Καραβιώτισσες είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια για την ποιοτική ραπτική της.

Τα δύσκολα χρόνια της φτώχειας και της τοκογλυφίας ενίσχυε το φτωχό βαλάντιο της οικογένειας και τη χήρα μητέρα της. Ήταν ένας τρόπος να περιορίσει την οικογενειακή μετανάστευση προς την Αμερική.

Παντρεύτηκε το 1947 τον Ευτύχιο Χαραλάμπους από το Μαθιάτη. Έζησε ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές στον Καραβά με τα τρία παιδιά της και πάντοτε είχε μια καλή διάθεση που έδινε θετική ενέργεια δημιουργίας, σωστής κατεύθυνσης και ποιοτικού προγραμματισμού.

Η εισβολή του 1974 ήταν μια μεγάλη τραγική ανατροπή η οποία άφησε έντονα τα σημάδια τη οργής του πόνου αλλά και της θλίψης για το μεγάλο πλήγμα ενός αβέβαιου προσανατολισμού στην κοινωνία και στον τόπο. Και είναι οι μέρες δύσκολες γιατί αναλογιζόμαστε ξανά ότι η διαδρομή των 38 χρόνων πικρής προσφυγιάς εξακολουθεί να αφήνει πίσω τις πληγές που δεν επουλώθηκαν. Το φως της πίστης που συντηρεί την ελπίδα που ενισχύει αντοχές, χρόνο με το χρόνο εξασθενεί και όλοι εμείς αναζητούμε με πιο τρόπο θα γαληνέψουν οι θάλασσες, θα σταματήσουν οι τρικυμίες και οι θύελλες για να βρουν επιτέλους οι ψυχές όλων όσων μας φεύγουν με ανεκπλήρωτο τον πόθο για επιστροφή, δικαίωση και ανάπαυση.

Αντλούμε από τους μεγαλύτερούς μας την πίστη που μας μεταδίδουν με τα σοφά λόγια και τις συμβουλές τους όπως μας τις έδινε με πολύ παραστατικό τρόπο η αξέχαστή μας Μελπομένη στις εκδηλώσεις του Δήμου και του σωματείου μας όπου αυτό της το επέτρεπε η υγεία της.

Απάγγελε ποιήματα του συζύγου της και μας μιλούσε με ιδιαίτερη αγάπη και περηφάνια για τον Καραβά και τους Καραβιώτες. Ήταν όμως έκδηλη στο πρόσωπό της η στεναχώρια για την συνεχιζόμενη κατοχή της πατρίδας μας και του αποχωρισμού που βιώνουμε μακριά από την όμορφη και αγαπημένη μας κωμόπολη.

Έχασε το σύζυγο της πριν 5 χρόνια περίπου και πέρυσι το μήνα Σεπτέμβρη το λατρευτό μικρότερο γιο της Γιάννη ο οποίος ήταν εγκατεστημένος στην Αμερική. Την τελευταία δοκιμασία της δεν την έζησε τόσο έντονα γιατί προβλήματα υγείας την άφησαν περιορισμένη στο δικό της εσωτερικό κόσμο επικοινωνίας.

Είχε όμως μέχρι τα τελευταία στάδια της ζωής της εξαιρετική διαύγεια πνεύματος με το γαλήνιο βλέμμα της να εκπέμπει μηνύματα ζωής πολύτιμα. Καθημερινά προσευχόταν στο Θεό και αυτό της έδινε δυνάμεις να αντέχει και να υπομένει.

Αγαπημένη και αξέχαστη μας Μελπομένη,

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά σε μια περίοδο δύσκολη με την ανάμνηση του χαμένου παραδείσου του Καραβά να γυροφέρνει σαν μελίσσι στου νου τα παρακλάδια, εναποθέτω λίγα λουλούδια αγάπης και απέραντης εκτίμησης για τα όσα έχεις προσφέρει με πολλή αφοσίωση στην οικογένειά σου και στην κοινωνία.

Η γαλήνια μορφή σου θα μας δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίζουμε αταλάντευτοι την ανηφορική μας πορεία γιατί στις δυσκολίες της ζωής οι συμβουλές σου είναι διαχρονικές και παραμένουν εφόδια πολύτιμα, είναι αρετές που δίνουν νόημα και αξία σε στόχους και ευγενείς επιδιώξεις.

Και κάτι τελευταίο. Σε μια γωνιά του παραδείσου, να βρεις πολύ χρόνο να ξαποστάσεις. Να μεταφέρεις στον αγαπημένο σου σύζυγο Ευτύχιο και στο λατρευτό σου γιο Γιάννη τα νέα των παιδιών σου Ανδρέα και Πάμπου, των εγγονιών σου, των συγγενών και φίλων που σε αποχαιρετούμε σήμερα. Και έχετε πολλά να πείτε.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της φιλόξενης κοινότητας του Μαθιάτη που θα σε σκεπάσει σε λίγο.

Αιωνία σου η μνήμη.