Archive for year: 2011

Είναι με βαθιά θλίψη και συγκλονισμό ψυχής που αποχαιρετούμε μια ξεχωριστή προσωπικότητα της επαρχίας Κερύνειας, τον Ανδρέα Σεκκίδη. Ο αξέχαστός μας Ανδρέας σε όλη τη διαδρομή του στο στίβο της ζωής ανέδειξε αρετές που εξυψώνουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του σε ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικής προσφοράς με μια πολυεπίπεδη δράση σε πάρα πολλούς τομείς.

Τα εφηβικά του χρόνια στην πόλη της Κερύνειας ξεχώριζε για τις διακρίσεις του στον αθλητικό τομέα και ιδιαίτερα στα αθλήματα της θάλασσας, όπου στις εκδηλώσεις του κατακλυσμού η παρουσία του είχε πάντοτε ένα πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα αθλήματα. Αγάπησε την πόλη και την επαρχία Κερύνειας με ξεχωριστή αφοσίωση και πάντοτε ήταν συμπαραστάτης και πάρα πολλές φορές συμμετείχε σε πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις που διοργάνωναν τα σωματεία και οι Δήμοι της επαρχίας.

Παντρεύτηκε το 1961 την Αντρούλλα Νικοδήμου από τον Καραβά και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, την Ηλιάνα και το Μαρίνο. Ο γήινος παράδεισος του Καραβά υπήρξε για τον αξέχαστό μας Ανδρέα ένας δεύτερος σταθμός δημιουργίας και έμπνευσης για πολιτιστική δράση και προσφορά.

Αφοσιωμένος οικογενειάρχης με κοινωνικές ευαισθησίες, κέρδισε την εκτίμηση και την αγάπη όλων των Καραβιωτών και όχι μόνο. Εξέφραζε την άποψή του με δημοκρατικό πνεύμα και έδινε συμβουλές εκεί όπου οι γνώσεις του μπορούσαν να βοηθήσουν.

Την περίοδο της ΕΟΚΑ, 55-59, διετέλεσε πολιτικός κρατούμενος για δύο χρόνια και μέσα από τη συνολική προσφορά του μπορούσες να διακρίνεις την αφοσιωμένη του προσέγγιση για τα εθνικά θέματα και τις αρχές της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Σημαντική η συμβολή του ως εθελοντής στην αντιμετώπιση και καταστολή της Τουρκοανταρσίας, την περίοδο 1963-1964 με τη συμμετοχή του στις ομάδες που οργανώθηκαν στον Καραβά. Για δέκα και πλέον χρόνια, υπήρξε μέλος της Αθλητικής Ένωσης Καραβά και για μεγάλη περίοδο προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες από τη θέση του προέδρου της επιτροπής καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.

Αρχές του 1974 ιδρύουν μαζί με μια ομάδα Καραβιωτών, τον Πνευματικό Αθλητικό Όμιλο Καραβά, ο οποίος στη σύντομη διαδρομή του των έξι μηνών με πρόεδρό του τον αξέχαστό μας Ανδρέα, ανέπτυξε μια αξιόλογη δράση. Η εισβολή του 1974 απετέλεσε ένα τραγικό σταθμό για την ιστορία του τόπου και για την οικογένεια του αγαπητού μας Ανδρέα μια μεγάλη ανατροπή, την οποία βιώνουμε όλοι οι πρόσφυγες εδώ και 40 χρόνια περίπου. Είναι αυτή η δύσκολη διαδρομή που μας πληγώνει και μας πονεί. Είναι η δύσκολη διαδρομή που αναζητούμε διέξοδο και προοπτικές απεγκλωβισμού από το δύσκολο συναίσθημα του αποχωρισμού της πατρικής γης.

Η αγάπη του αξέχαστού μας Ανδρέα για την επαρχία Κερύνειας και τη διατήρηση άσβεστης της μνήμης για επιστροφή τον οδηγούν μαζί με μια άλλη ομάδα συνεπαρχιωτών μας, στην επαναδραστηριοποίηση του Ναυτικού Ομίλου Κερύνειας στη Λεμεσό. Αναλαμβάνει πρώτος πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου το 1986 και προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες για τη δραστηριοποίηση του ομίλου, την οργάνωσή του και τη συμμετοχή αθλητών του σε διαγωνισμούς με αρκετές διακρίσεις.

Υπήρξε διαχρονικά θερμός συμπαραστάτης των Δήμων και των σωματείων της επαρχίας μας και με την παρουσία του έδινε στοχευμένη κατεύθυνση δράσης για θέματα που αφορούν την επαρχία Κερύνειας και τον αγώνα για επιστροφή. Θα τον θυμόμαστε σαν ένα πρωταγωνιστή συνοδοιπόρο, ο οποίος είχε έντονα καλλιεργημένο το αίσθημα της φιλοπατρίας και της διεκδίκησης. Τον αποχαιρετούμε μ’ ένα υψηλό αίσθημα ευθύνης και υπερηφάνειας για τα όσα έχει προσφέρει στην οικογένειά του, στην κοινωνία και στην επαρχία Κερύνειας. Του υποσχόμαστε ότι η δική του προσφορά θα παραμείνει φωτεινός φάρος να καθοδηγεί όλους εμάς τους νεότερους να συνεχίζουμε χωρίς ταλαντεύσεις, με πίστη και αφοσίωση τη δύσκολη αποστολή μας. Μια αποστολή χρέους για απελευθέρωση της κατεχόμενης γης μας και της δημιουργίας συνθηκών για καλύτερες μέρες για τον τόπο μας. Αυτή την υπόσχεση κρατάμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, ακριβό φυλακτό εκτίμησης και αγάπης στη μνήμη του αξέχαστού μας Ανδρέα Σεκκίδη.

Εκεί ψηλά που βρίσκεσαι αγαπητέ μας Ανδρέα, δίπλα από σκηνές αγγέλων, να μεσιτεύεις να έχουμε δυνάμεις και πίστη, να αντέχουμε στις φουρτούνες και στις καταιγίδες που πολύ συχνά συναντούμε στην πορεία μας.

Αιωνία σου η μνήμη.

Επικήδειος Κύπρος Στεφάνου

1 Δεκεμβρίου 2011, Λεμεσός

Εκκλησία Αποστόλου Ανδρέα, Μέσα Γειτονιά

Μέσα από τα δύσκολα μονοπάτια της ζωής βιώνουμε μεγάλες ανατροπές που προκαλούν ένα παράξενο συνδυασμό συναισθημάτων που μας πληγώνει.

Στο άκουσμα της θλιβερής είδησης του θανάτου του αγαπημένου μας συνδημότη Κύπρου Στεφάνου, ευαίσθητες χορδές της ψυχής δημιούργησαν ένα πένθιμο πλαίσιο διάθεσης και ένα προβληματισμό λύπης για το μεγάλο κενό που αφήνει πίσω του η απουσία του.

Ο αγαπητός μας Κύπρος ξεχώριζε από τα παιδικά του χρόνια στον Καραβά για τον ακέραιο χαρακτήρα του, τις αρετές του, την τιμιότητα, την αγάπη του για το συνάνθρωπο, τις ευαισθησίες του για την κοινωνική αλληλεγγύη, την αφοσίωση για την οικογένειά του. Άριστος στο στίβο της ζωής κατάφερε επίσης να καταξιωθεί ως ένα πετυχημένος επιστήμονας. Η απασχόλησή του για πολλά χρόνια στο εξωτερικό και στη συνέχεια στην Κύπρο άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις. Όλοι όσοι τον γνώρισαν έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια για τη συνεργασία, την επαγγελματική του επάρκεια, τις συμβουλές, τη μεθοδικότητα και την προγραμματισμένη του στόχευση.

Οι συνδημότες του και όσοι τον έζησαν έχουν κερδίσει εμπειρίες ζωής από την γαλήνιά του προσέγγιση, την εκτίμηση που εξέφραζε με κάθε ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους και για τη μεγάλη του γνώση για πολλά θέματα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από τις συναντήσεις μας άφηνε με το πλατύ του χαμόγελο ένα ανοιχτό παράθυρο αισιοδοξίας και ελπίδας για το μέλλον.

Και ήταν πολύ αισιόδοξος σε κάθε του στόχο και με ταπεινότητα και υπομονή αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής. Είχε πάντοτε τον τρόπο να τα προσπερνά και να συνεχίζει.

Δυστυχώς η δύσκολη δοκιμασία με την υγεία του τους τελευταίους μήνες δεν άφησε πολλά περιθώρια αντοχών. Παρόλο που έφτιαχνε και δημιουργούσε δυνάμεις μέχρι το τέλος.

Αγαπητέ μας φίλε και συνδημότη μας Κύπρο. Σε αποχαιρετούμε για το αιώνιο ταξίδι έχοντας στο νου και τη σκέψη μας στον προσανατολισμό της ζωής τον εξαίρετο χαρακτήρα σου, τα οράματά σου για ένα καλύτερο αύριο, την αγάπη σου για την οικογένειά και τον Καραβά μας. Η λατρευτή σου σύζυγος, τα τρία παιδιά σου, Μαριέττα, Μάνθο, Στέφανη, τα αδέλφια σου Ευαγόρας και Καλλιόπη, συγγενείς και φίλοι ανοίγουμε το δακρύβρεχτο μαντήλι της αγάπης και της εκτίμησής μας και σε αποχαιρετούμε με μια περηφάνια ξεχωριστή και ένα αίσθημα μεγάλης ευγνωμοσύνης γιατί το δικό σου πέρασμα από τη ζωή άφησε τη σφραγίδα μιας ξεχωριστής προσωπικότητας με αρχές και αξίες που κατατάσσουν τον άνθρωπο σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο κοινωνικής προσφοράς και δημιουργίας. Εκ μέρους του Δήμου Καραβά καταθέτω ετούτα τα λίγα λουλούδια της απέραντης εκτίμησής μας για όσα έχεις προσφέρει και ανάδειξες με τις πράξεις και το έργο σου στην οικογένειά σου, στην κοινωνία και στη γενέτειρα κωμόπολή σου, τον Καραβά μας.

Αιωνία σου η μνήμη,

Γιάννης Παπαϊωάννου

Επικήδειος λόγος για τον Κωστάκη Μαππουρίδη

Εκκλησία Τιμίου Σταυρού – Στρόβολος

29 Οκτωβρίου 2011

Είναι με βαθύτατη θλίψη και μεγάλο συγκλονισμό που πληροφορηθήκαμε το θάνατο του αγαπητού μας Κωστάκη Μαππουρίδη. Εντελώς ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς κανένα ιατρικό ιστορικό που να αφήνει ανησυχίες, ο αγαπητός μας Κωστάκης άφησε την τελευταία του πνοή στο αεροδρόμιο Λάρνακας, όταν πήγε προχθές να υποδεχτεί την αγαπημένη του σύζυγο Ευγενούλα από σύντομο ταξίδι της στο εξωτερικό. Είναι δε τραγική σύμπτωση ο χώρος αυτός να συνδέεται με την πολύχρονη ενασχόληση που είχε ο αγαπητός μας Κωστάκης με τα αεροδρόμια Λευκωσίας και Λάρνακας κατά τη διάρκεια της αφοσιωμένης επαγγελματικής του πορείας, με μια προσφορά εξαίρετη.

Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1937. Γονείς του η Ελένη και ο Χριστόφορος Μαππουρίδης. Καταγωγή των γονέων του ο Άγιος Ιωάννης Αγρού και ο Πεδουλάς. Μέσα από το οικογενειακό του περιβάλλον, με άλλα δύο αδέλφια, κέρδισε αρχές και αξίες, πολύτιμα εφόδια στο στίβο της ζωής.

Η πρόσληψή του στις Κυπριακές Αερογραμμές υπήρξε καθοριστική στα επαγγελματικά του βήματα και όχι μόνο. Παντρεύτηκε την Ευγενούλα Σωτήρη Ιωάννου από τον Καραβά, την οποία γνώρισε μετά από ταξίδι της που πραγματοποίησε στην Αμερική το 1968 και επέστρεφε στην Κύπρο. Στο αεροδρόμιο Λευκωσίας έγινε η πρώτη γνωριμία. Παντρεύτηκε στον Καραβά, στην κεντρική ενοριακή εκκλησία της κωμόπολης, την Ευαγγελίστρια, το 1969. Λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων, αποφασίζουν μαζί με τη σύζυγό του να εγκατασταθούν στη Λευκωσία φτιάχνοντας τη δική τους οικογένεια. Χαίρονται τα δύο παιδιά τους, το Μάριο και Σώτο και μαζί τους όλες τις χαρές της ζωής.

Προσιτός, με γαλήνιο βλέμμα, πάντοτε με καλή διάθεση και χαμόγελο, τίμιος, εργατικός, γνωρίζει και αξιοποιεί έμπρακτα την αλληλεγγύη και τη βοήθεια προς το συνάνθρωπο, κατάφερε δε να κερδίσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη όλων όσων των γνώρισαν. Στον επαγγελματικό τομέα, όλοι οι συνάδελφοί του έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια για τη συνεργασία και την αφοσίωσή του. Όλοι οι συγγενείς και φίλοι τον ξεχώριζαν σαν τον εκλεκτό φίλο που έδινε με την προσωπικότητά του μια φωτοδότρα παρουσία σε όλες τις συναντήσεις με χαρίσματα καλοσύνης, ευγένειας και σεβασμού προς κάθε άποψη.

Τον γνώρισα μέσα από την παρουσία του στις εκδηλώσεις του Δήμου Καραβά, στις οποίες αρκετές φορές είχε τη μεγάλη χαρά να συνοδεύει τη λατρευτή του σύζυγο Ευγενούλα σε δραστηριότητες που αφορούσαν τον Καραβά και την αποστολή του Δήμου μας. Οι συμβουλές του πολύτιμες και οι γνώσεις του σε πολλά θέματα μας βοηθούσαν να ανοίξουμε μεγαλύτερους ορίζοντες δημιουργίας. Γνώριζε πολύ καλή τη σημασία της αποστολής μας και το δύσκολο έργο να αγωνίζεσαι για την πατρίδα και για ένα καλύτερο αύριο. Εξάλλου και ο ίδιος στη δική του διαδρομή είχε τις δικές του προσωπικές εμπειρίες και συμμετοχές σε διάφορα στάδια των αγώνων του Κυπριακού Ελληνισμού στην πρόσφατη ιστορία του, για να αποκτήσει ο τόπος μας την ελευθερία του. Από τον αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59, στα γεγονότα της Τουρκοανταρσίας του 1963 και μετά στις τραγικές συνθήκες της εισβολής του 1974.

Αξέχαστέ μας Κωστάκη,

Η λατρευτή σου σύζυγος Ευγενούλα, τα παιδιά σου Μάριος και Σώτος, οι νύφες του Νικολέτα και Έλλη, οι εγγόνες σου Αιμιλία και Κωνσταντίνα, οι λοιποί συγγενείς και φίλοι, σε αποχαιρετούμε για το αιώνιο σου ταξίδι με το μαντήλι της αγάπης και της εκτίμησής μας να παραμένει μια σταθερή υπόμνηση προσήλωσης σε αρχές και αξίες, μια αποστολή που πίστεψες και υπηρέτησες με πολλή αφοσίωση την οικογένειά σου, την κοινωνία και την πατρίδα.

Το καλό όνομα που αφήνεις πίσω σου, με τα έργα και την προσφορά σου είναι η περηφάνια ζωής που θα απαλύνει τον πόνο της απουσίας σου, την αγαπημένη σου σύζυγο, τα παιδιά σου και όλους εμάς που σε αποχαιρετούμε σήμερα.

Αξέχαστη και αιώνια θα είναι η μνήμη σου στις καρδιές όλων μας.

Γιάννης Παπαϊωάννου