Κηδεία Σταύρου Μανώλη – 29.7.14

Είναι με βαθιά θλίψη που πληροφορηθήκαμε το θάνατο ενός εκλεκτού συνδημότη μας, συνοδοιπόρου της επιστροφής, του Σταύρου Μανώλη. Ο αξέχαστός μας Σταύρος γεννήθηκε το 1929 στον Καραβά όπου τέλειωσε το δημοτικό σχολείο. Γονείς του ο Μανώλης και η Κατίνα Μανώλη από τον Καραβά.

Μεγάλωσε στο γήινο παράδεισο του Καραβά με τα πέντε αδέλφια του και κέρδισε από το οικογενειακό του περιβάλλον αρχές και αξίες. Ξεκίνησε να εργάζεται από την ηλικία των 14 χρόνων. Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής εκείνης, ασχολήθηκε με το επάγγελμα του οικοδόμου. Εργάστηκε κοντά σε αξιόλογους εργολάβους Καραβιώτες και κέρδισε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους με την εργατικότητα και την τιμιότητά του. Με προοδευτική σκέψη ενδιαφερόταν για τα κοινά της κωμόπολης του Καραβά και σε πολλές περιπτώσεις συμμετείχε στην πολιτιστική και αθλητική ζωή της κοινότητας.

Αγωνίστηκε στα νεανικά του χρόνια στην ποδοσφαιρική ομάδα του Αθλητικού Σωματείου Άρης Καραβά. Είχε μια ξεχωριστή προσέγγιση με όλους τους συγχωριανούς. Κέρδιζε δε με τον καλό του λόγο και το πλατύ του χαμόγελο, την εκτίμηση όλων.

Παντρεύτηκε το 1952 με τη Θεοτού Χατζηκυριάκου Καρτάσιη από τον Καραβά με την οποία απέκτησαν έξι παιδιά, τον Πανίκο, τη Βάσω, την Καίτη, τον Κώστα, το Μανώλη και τον Ανδρέα. Όπως όλοι οι οικογενειάρχες Καραβιώτες, τα όμορφα χρόνια πριν την εισβολή έφτιαχνε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο που θα έδινε προοπτικές για μια πετυχημένη αποκατάσταση σ’ όλα τα μέλη της οικογένειάς του.

Δυστυχώς, ο τραγικός σταθμός του 1974 ανέτρεψε όλους εκείνους τους όμορφους σχεδιασμούς. Η οικογένεια του αξέχαστού μας Σταύρου βρίσκεται όπως και άλλοι πρόσφυγες, διωγμένη σε νέες πρωτόγνωρες συνθήκες. Ο βίαιος ξεριζωμός, η απόγνωση, οι εφιαλτικές στιγμές του πολέμου δημιούργησαν ένα τραγικό περιβάλλον και όλοι μας αναζητούμε νέους ορίζοντες δημιουργίας με ένα αβέβαιο προσανατολισμό. Στα πρώτα στάδια της Τουρκικής Εισβολής η οικογένεια μετακινείται στην Αμμόχωστο σε συγγενικό σπίτι και από εκεί με τη δεύτερη εισβολή, μια άλλη τραγική μετακίνηση στην πόλη της Λεμεσού, όπου φιλοξενεί την οικογένεια μέχρι και σήμερα.

Δύσκολα τα χρόνια αμέσως μετά τα τραγικά γεγονότα της εισβολής. Δεν δίστασε να εργοδοτηθεί στο εξωτερικό και να εργαστεί για ένα χρονικό διάστημα με στόχο να δώσει μια οικονομική άνεση στις ανάγκες του οικογενειακού προϋπολογισμού.

Στη διαδρομή των σαράντα χρόνων της προσφυγιάς ο αγαπητός μας Σταύρος ήταν πάντοτε κοντά στα παιδιά του και ευτύχισε να τα δει αποκατεστημένα με τις δικές τους οικογένειες. Το 1992 χάνει τη λατρευτή του σύζυγο, ένα ακόμη βαρύ πλήγμα, μια μεγάλη ανατροπή η οποία του στοίχισε πάρα πολύ.

Ο ίδιος αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό προβλήματα υγείας. Διέκρινες όμως στο βλέμμα του την αγάπη και τη νοσταλγία για τη γη του Καραβά, καθώς και ένα μεγάλο παράπονο και ένα ανεξήγητο γιατί για τη μεγάλη ανατροπή που βιώνουμε με την προσφυγιά που συνεχίζεται και το δύσκολο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί, τα πάμπολλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας και τα τόσα άλλα. Έκρυβε αυτό το παράπονο βαθιά μέσα στην καρδιά του. Είχε όμως πάντοτε την πίστη και ενέπνεε τους νεότερους και μετέδιδε με τις συμβουλές του και το λιτό του λόγο την ελπίδα, την επιμονή, την αισιοδοξία, την καρτερία ότι μια μέρα θα βελτιωθούν οι συνθήκες, ο τόπος μας και η κοινωνία θα ανασάνουν και θα ανατείλουν καλύτερες μέρες για όλους μας.

Σε όλες τις συναντήσεις και τις συγκεντρώσεις του Δήμου και των σωματείων μας η παρουσία του μας έδινε ένα μήνυμα ελπίδας με συμβουλές ότι στη δύσκολη διαδρομή που βιώνουμε να αντλούμε δυνάμεις από το ιστορικό μας παρελθόν και να συνεχίζουμε την προσφορά μας μέχρι που ο τόπος απαλλαγεί από την τουρκική κατοχή και τη διαίρεση.

Φεύγει με τον πικρό καημό της ανεκπλήρωτης επιθυμίας για επιστροφή στον αξέχαστο Καραβά μας. Γνωρίζουμε τις διαστάσεις αυτής της δοκιμασίας, την οποία έχουν περάσει πολλοί άλλοι συνδημότες μας προηγουμένως και κάθε φορά εκφράζουμε μέσα από τη δική μας αποστολή την ακλόνητη πίστη ότι θα αναδιπλώνουμε δυνάμεις και θα κρατάμε άσβεστη τη φλόγα για να δικαιωθεί ο τόπος μας.

Αξέχαστέ μας Σταύρο,

Τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, οι λοιποί συγγενείς, οι συγχωριανοί και φίλοι, σε αποχαιρετούμε για το αιώνιο σου ταξίδι με το δακρύβρεχτο μαντήλι της αγάπης και της εκτίμησής μας να παραμένει μια σταθερή υπόμνηση χρέους για τα όσα έχεις προσφέρει με αφοσίωση στην οικογένειά σου και στην κοινωνία του Καραβά.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά και του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» εκφράζω τα θερμά μας συλλυπητήρια στα παιδιά και σε όλους τους συγγενείς και μεταφέρω δε την εκτίμησή μας για την εισήγησή τους να γίνουν εισφορές στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στη μνήμη του, μια ενέργεια που αντικατοπτρίζει τα φιλεύσπλαχνα αισθήματα που πάντοτε καλλιεργούσε ο αξέχαστός μας Σταύρος για τους δυσπραγούντες συνανθρώπους μας.

Αιωνία και φωτεινή θα παραμείνει η μνήμη του στις καρδιές όλων μας.