Κηδεία Μαρούλας Παπαδημήτρη Ιωαννίδη – 12.10.16
Επικήδειος Μαρούλας Παπαδημήτρη Ιωαννίδη
Εκκλησία Αγίου Νεοφύτου, οικισμός Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ Λεμεσός
12 Οκτωβρίου 2016
Είναι οι στιγμές δύσκολες και οι λέξεις πολύ φτωχές για να εκφράσουν τα συναισθήματα που στριφογυρίζουν στου νου τα παρακλάδια.
Το Σάββατο το απόγευμα ήταν η τελευταία φορά που είδα την αγαπημένη μου θεία Μαρούλα στο γηροκομείο που νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες. Το ένιωσα ότι πλησίαζε προς το τέλος. Πολύ δύσκολα ψέλλισε το όνομα μου μόλις με είδε. Την ενθάρρυνα να μιλήσει, να μου πει πώς νιώθει, να μου πει για τον Καραβά που τόσο πολύ αγαπούσε και ταξίδευε κοντά του καθημερινά. Κατάφερε μόνο να μου πει το όνομα της κεντρικής μας εκκλησίας, Ευαγγελίστρια!. Ένα κρυφό δάκρυ κύλησε στο παγωμένο της πρόσωπο με το γαλήνιο βλέμμα της να αποτυπώσει την ηρεμία της ψυχής της. Χθες το απόγευμα αναπαύτηκε εν ειρήνη για την αιώνια βασιλεία.
Η θεία Μαρούλα γεννήθηκε στον Καραβά το 1930. Γονείς της ο Κυριάκος και η Ελένη Χατζηστυλλή. Αδέλφια της ο Δημήτρης, ο Σωτήρης, η Ευτέρπη και η Σταυρούλα. Παντρεύτηκε το 1951 το Δημήτρη Ιωαννίδη ο οποίος στη συνέχεια έγινε ιερέας στη μεγαλύτερη ενοριακή εκκλησία του Καραβά, της Παναγίας Ευαγγελίστριας.
Η ζωή της στον Καραβά γεμάτη από όμορφες εικόνες σε ένα γήινο παράδεισο με πλούσια ιστορία και θρησκευτική παράδοση. Μεγάλωσε με αρχές τα τέσσερα παιδιά της, τους Κυριάκο, Σταύρο, Ευαγγελία και Αντρέα. Κέρδισε με τη σεμνότητα τη τιμιότητα ,τη ευγένεια και την πραότητα του χαρακτήρα της την εκτίμηση και την αγάπη όλων των συγχωριανών.
Η Τουρκική εισβολή του 1974 έφερε τις μεγάλες ανατροπές και τα πάμπολλα προβλήματα. Ο πόλεμος και οι τραγικές συνέπειες του ακόμη σημαδεύουν με πόνο και θλίψη τα βήματά μας. Πεσόντες, ήρωες, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, αιχμάλωτοι πολέμου, πρόσφυγες. Ο δεύτερος γιος της οικογένειας, Σταύρος βιώνει τη δοκιμασία της αιχμαλωσίας στις Τούρκικες φυλακές. Ο πόνος της μάνας μεγάλος. Άφησε και αυτή η δοκιμασία το δικό της μαύρο στίγμα στα πολλά δεινά που μας δημιούργησε ο πόλεμος και ο ξεριζωμός.
Η Λεμεσός όπου κατέληξε η οικογένεια της αξέχαστής μου θείας Μαρούλας γίνεται το νέο περιβάλλον για να αναδιπλωθούν δυνάμεις. Ο θείος Παπαδημήτρης αναλαμβάνει για αρκετά χρόνια ιερέας στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη. Τα τελευταία χρόνια η θεία Μαρούλα διέμενε στον προσφυγικό συνοικισμό του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’. Νέες γνωριμίες, νέες συνήθειες, νέες δυσκολίες. Μια φιλόξενη αγκαλιά η οποία δυστυχώς δεν μπορεί να επουλώσει τις πληγές της προσφυγιάς που συνεχίζονται για 42 χρόνια!
Μαχητής της ζωής η θεία Μαρούλα. Για 20 χρόνια μετά το 1974 εργαζόταν στο Φασούρι για να προσφέρει όσο μπορούσε στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ήταν δε το περιβάλλον κοντά στη φύση με τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές η αναπόληση του χαμένου παραδείσου του Καραβά που σε κάθε μας συνάντηση ζωντάνευε με τις περιγραφές της, όμορφες εικόνες και θύμησες.
Πριν έξι χρόνια, τον Οκτώβριο του 2010 ο σύζυγός της, αξιοσέβαστος ιερέας Παπαδημήτρης Ιωαννίδης έφυγε από τη ζωή.
Σήμερα τα τέσσερα παιδιά της και οι οικογένειες τους , η αδελφή της , συγγενείς , συγχωριανοί και φίλοι, αποχαιρετούμε με το δακρύβρεκτο μαντήλι της απέραντης αγάπης και της εκτίμησής μας τη θεία Μαρούλα. Ο κύκλος της ζωής δεν μας αφήνει επιλογές. Χάσαμε στην πορεία πολλούς συνοδοιπόρους της επιστροφής. Το χρέος το δικό μας μεγάλο και βαρύ.
Φωτοδότρα η μνήμη όλων όσων μας έφυγαν με τον πικρό καημό της ανεκπλήρωτης επιθυμίας για επιστροφή στον αξέχαστο Καραβά μας.
Οδοδείκτης ζωής, πυξίδα αταλάντευτης πορείας οι συμβουλές τους, η ακλόνητη πίστη ότι μια μέρα το δίκαιο θα πρυτανεύσει. Κρατάμε βαθειά φυλαγμένες στις καρδιές μας αυτές τις παρακαταθήκες. Εκεί ψηλά που βρίσκεσαι αγαπημένη μας θεία, δίπλα σε σκηνές αγγέλων, να προσεύχεσαι και για μας, να έχουμε πίστη στο Θεό, να αναπληρώνουμε δυνάμεις, να μην λιποψυχούμε. Η ζωή χρειάζεται αγώνες, αυτό μας δίδαξες, αυτό κρατάμε από τη δική σου διαδρομή στο στίβο της ζωής.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μας θεια ! Η μνήμη σου θα φωτίζει τη δική μας πορεία προσφοράς για ένα καλύτερο αύριο.!
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.