Κηδεία Παύλου Τσιουρούτη – 13.1.17

Επικήδειος στον Παύλο Στ. Τσιουρούτη

13 Ιανουαρίου, 2017

Αποχαιρετούμε σήμερα έναν δικό μας άνθρωπο. Ένα συνδημότη μας, που συνέδεσε το όνομά του με τον Καραβά, αλλά και με τον Δήμο και το Σωματείο μας στην προσφυγιά. Κατευοδώνουμε τον Παύλο Στυλιανού Τσιουρούτη. Τον Παυλή, για μας τους Καραβιώτες φίλους του.

Ο φίλος Παυλής είχε όλα τα χαρακτηριστικά του ελεύθερου πνεύματος, του δυναμικού και δραστήριου ανθρώπου, που αναγιώθηκε στα ημιορεινά δρομάκια της Πάνω Γειτονιάς του Καραβά. Του Καραβιώτη, που έμαθε να σκαρφαλώνει στις πλεύρες του Πενταδάκτυλου, να τριγυρνά στην Παλιάβρυση, να δροσίζεται στα γαλανά νερά της θάλασσας του Ζέφυρου, να αγαπά τη φύση, να λατρεύει το βουνό και τη θάλασσα.

Γεννήθηκε στον Καραβά το 1944 και ήταν το τέταρτο παιδί μιας δεκαμελούς οικογένειας. Πατέρας του ήταν ο Στυλλής Τσιουρούτης και μητέρα του η Ανδριανή Κωνσταντίνου. Αδέλφια του ο Γιώργος, ο Κώστας, η Ελένη, ο Τάκης, η Ρίτα, ο Ιάκωβος και ο Γιάννος.

Φοίτησε στις τρεις πρώτες τάξεις του Δημοτικού στον Καραβά, αλλά τέλειωσε το Δημοτικό στην Ομορφίτα, όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένειά του, αναζητώντας τόπο για δουλειά και επιβίωση.

Μετά το Δημοτικό μπήκε και ο ίδιος στη βιοπάλη και άρχισε να εργάζεται ως οικοδόμος, ενώ ταυτόχρονα φοιτούσε σε νυκτερινή σχολή. Στον Καραβά γύρισε το 1960 και είχε για κύρια απασχόλησή του αυτήν του οικοδόμου, ενώ κατά καιρούς εργαζόταν και ως σερβιτόρος σε κέντρα, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το 1964 παντρεύτηκε με τη Σωτηρούλλα Κίτσιου από τον Καραβά και απέκτησαν δύο παιδιά, την Χρυστάλλα και τον Στέλιο. Ζούσαν ευτυχισμένοι στον Καραβά, σε ένα όμορφο ειδυλλιακό περιβάλλον, φιλικό, ζεστό κι ανθρώπινο.

Ήρθαν όμως οι μέρες του πραξικοπήματος. Βρήκαν τον Παύλο και τη Σωτηρούλλα στον Καραβά και τους έφεραν πολλές δοκιμασίες. Και όταν η λαίλαπα της εισβολής ξέσπασε στο νησί, ο Παύλος έτρεξε να καταταγεί στην Γλυκιώτισσα, όπου βρισκόταν το στρατόπεδό του. Αλλά, σαν έφτασε εκει, χαράματα στις 20 Ιουλίου, βρήκε το στρατόπεδο κενό, διαλυμένο, χωρίς αξιωματικούς και στρατιώτες, χωρίς όπλα για αντίσταση στον Τούρκο εισβολέα.

Πήρε τον δρόμο της επιστροφής στον Καραβά και εκεί, κοντά στο Πικρό Νερό, τοφερε η μοίρα να συναντήσει τον κουνιάδο του Γιαννή τον Κίτσιο, τον αδελφό της Σωτηρούλλας. Είχε ελευθερωθεί κι αυτός από το Κάστρο της Κερύνειας, όπου τον κρατούσαν φυλακισμένο άνθρωποι του πραξικοπήματος.

Μαζί ανέβηκαν στο βουνό για να αποφύγουν το Πέντε μίλι, όπου εξελισσόταν η απόβαση και μετά από ανείπωτες ταλαιπωρίες έφτασαν στον Καραβά αργά τη νύχτα.

Με επικεφαλής τον ακαταμάχητο Γιαννή ανέλαβαν την οργάνωση της άμυνας του Καραβά. Μαζί με άλλους 130 περίπου συγχωριανούς και ξένους συμπολεμιστές, οχύρωσαν την άμυνα της περιοχής από τον Άγιο Παύλο στο βουνό, μέχρι τη θάλασσα και αντιστάθηκαν απεγνωσμένα για μέρες.

Τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν στον κόσμο ότι οι τοπικές δυνάμεις πολιτών αντιστέκονται στους Τούρκους εισβολείς. Έμειναν εκεί μέχρι την πρώτη οριοθέτηση των θέσεων, διασφαλίζοντας ότι ο Καραβάς δεν είχε καταληφθεί από τους Τούρκους.

Δεν ξέρω άλλο παράδειγμα αυτοσχέδιας αντίστασης πολιτών ενάντια στους τούρκους εισβολείς. Αυτό έκαμαν οι άνθρωποι του Καραβά υπό τις διαταγές του Γιάννη Κίτσιου. Και ο Παυλής ήταν εκεί.

Μετά την εισβολή του 1974, ο Παύλος είχε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αφού δυσκολευόταν να βρει δουλειά. Το 1975 υποχρεώθηκε, αναζητώντας καλύτερη τύχη, να πάει στη Βουλγαρία για δουλειά. Σύντομα όμως γύρισε πίσω, αφού οι συνθήκες που συνάντησε εκεί δεν ήταν καλές.

Για πολλά χρόνια ο Παύλος συνέχισε να εργάζεται πότε ως οικοδόμος, και πότε ως σερβιτόρος. Ο Παύλος με τη Σωτηρούλλα ήσαν εκείνοι που κράτησαν το μικρό εστιατόριο του οικήματος του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς», όταν το λειτουργήσαμε κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο. Και έκτοτε ήσαν πάντα δίπλα μας, δίπλα στο Δήμο και το Σωματείο.

Ώσπου μια μέρα τον χτύπησε άδικα και αναπάντεχα η ύπουλη αρρώστια. Σταδιακά η κατάσταση του χειροτέρευε. Μέρες και νύχτες, χρόνια και χρόνια υπέφερε.

Δίπλα του όμως είχε συμπαραστάτη και φύλακα άγγελο τη Σωτηρούλλα και τη Χρυστάλλα. Κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, τον είχαν υπό την επίβλεψή τους. Τον πρόσεχαν και τον φρόντιζαν με αγάπη.

Κι αυτός, άνθρωπος ευαίσθητος και συναισθηματικός, από το κρεβάτι του πόνου δεν έπαυε να μιλά με συγκίνηση για το χωριό του, το πράσινο των περιβολιών του, το βουνό και τη θάλασσά μας. Την όμορφη φύση του Καραβά, που του στέρησε η εισβολή και τον κρατούσε μακριά το συρματόπλεγμα και η άδικη πάθησή του.

Το μοιραίο ήρθε πριν από δύο μέρες και ύστερα από επτά ολόκληρα χρόνια ταλαιπωρίας.

Φίλε Παύλο,

Σε αποχαιρετούμε για το μεγάλο ταξίδι που πηγαίνεις. Φεύγεις με ανεκπλήρωτη την επιθυμία για επιστροφή στη γη του Καραβά, εκεί που γεννήθηκες, που χάρηκες τα νεανικά σου χρόνια, εκεί που έφτιαξες την οικογένειά σου, εκεί που έζησες χαρούμενα και ειρηνικά στην ομορφιά και τη γαλήνη.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στη σύζυγο σου Σωτηρούλλα, στη Χρυστάλλα και τον Τάσο, τον Στέλιο και την Έλενα και στα εγγονάκια σου τη Σωτηρία, τον Παύλο, τη Γεωργία και σε όλους τους συγγενείς σου.

Μεταφέρω ταυτόχρονα τις θερμές μας ευχαριστίες για την ενέργεια της οικογένειας να γίνουν εισφορές στο Ταμείο Ευημερίας Καραβιωτών στην μνήμη σου. Μια ενέργεια που φανερώνει την αγάπη της οικογένειας στον Δήμο και το Σωματείο μας, καθώς και στους συγχωριανούς μας που δυσπραγούν.

Καλό σου ταξίδι, φίλε.

Και να ξέρεις ότι εμείς εδώ κρατάμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε. Και προσβλέπουμε στη μέρα της επιστροφής όλων μας. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να έρθει σύντομα η μέρα που θα μπορέσουμε να φέρουμε κυκλάμινα και λεμονανθούς στον τάφο που θα σε φιλοξενεί προσωρινά στην προσφυγιά.