Κηδεία Ανδρέα Κοσιάρη – 17.02.2012

Επικήδειος Ανδρέα Κοσιάρη

Εκκλησία Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Συνοικισμός Ανθούπολης

17 Φεβρουαρίου 2012

Είναι στιγμές που το συναίσθημα δεν μπορεί να το εκφράσουν οι λέξεις με όποιο τρόπο και να προσπαθήσεις. Με ένα βαρύ συγκλονισμό ψυχής πληροφορηθήκαμε το θάνατο ενός αξιαγάπητου δημότη του Καραβά και ενάρετου χριστιανού, του Ανδρέα Κοσιάρη.

Είναι δε αυτός ο αποχαιρετισμός πολύ δύσκολος γιατί το γαλήνιο βλέμμα και το πηγαίο χαμόγελο αισιοδοξίας του αγαπητού μας θείου Ανδρέα, το θέλαμε να είναι δίπλα μας σε κάθε στιγμή να μας καθοδηγεί και να μας στηρίζει.

Ο αγαπητός μας Ανδρέας έζησε 97 χρόνια στο στίβο της ζωής με πολλές αναμνήσεις και βιώματα, τα οποία ανέδειξαν τα πλούσια χαρίσματα του χαρακτήρα του και τις πάμπολλες αρετές του. Γεννήθηκε σ’ ένα γραφικό χωριό της επαρχίας Κερύνειας, τα Λιβερά. Από νωρίς βρέθηκε αντιμέτωπος με όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής. Όμως, πάνω απ’ όλα είχε αρχές που τις κέρδισε μέσα από ένα σωστά δομημένο οικογενειακό περιβάλλον.

Παντρεύτηκε τη θεία Χρυσταλλού από τον Καραβά και η φιλόξενη κοινότητα των Λιβερών τους έδωσε τις πρώτες χαρές της ζωές. Με αξιοσύνη και σεβασμό μεγάλωσαν τα παιδιά τους και προσπάθησαν με την εργατικότητα και την τιμιότητα να ξεπερνούν προβλήματα και να βάζουν στόχους.

Κοντά στο συνάνθρωπο υπηρέτησε για 13 συνεχή χρόνια την κοινότητά των Λιβερών από τη θέση του κοινοτάρχη. Είχε μεγάλη αξία πρώτα η εκτίμηση των συγχωριανών η σωστή προσέγγιση και μετά οι εκπαιδευτικές γνώσεις. Σε κάποιο στάδιο αποφασίζουν μαζί με τη γυναίκα του να επιστρέψουν και να εγκατασταθούν στον Καραβά. Η οικογένεια σιγά-σιγά μεγαλώνει, συνολικά επτά παιδιά, ο Γιώργος, η Ελένη, ο Μιχάλης, ο Στέλιος, ο Κώστας, ο Σάββας και ο Κυριάκος. Μπορεί οι απαιτήσεις της ζωής να αυξάνονταν σε μια μεγάλη οικογένεια, αλλά πάνω απ’ όλα προτεραιότητα είχε η αφοσιωμένη προσέγγιση να κερδίσουν τα παιδιά εφόδια και αρχές. Αρχές τιμιότητας, εργατικότητας ταπεινοφροσύνης, αλληλοεκτίμησης και εκπαιδευτικές γνώσεις. Και τούτο το πέτυχε σε πολύ μεγάλο βαθμό με τη στήριξη και της λατρευτής του συζύγου Χρυσταλλούς, μέσα από την πλήρη αποκατάσταση όλων των παιδιών του.

Και δεν μετεδίδε τις αρχές αυτές στα μέλη της οικογένειας του μόνο ο αγαπητός θείος Ανδρέας.

Τον έζησα στα παιδικά μου χρόνια, στη γειτονιά μας στην ενορία του Άη’ Αντρέα στον Καραβά. Πάντοτε καλοσυνάτος, με ευγένεια, μας προστάτευε, μας έδινε συμβουλές και πάνω απ όλα μετέδιδε ένα σεβασμό αξιοζήλευτο που ούτε και στον καλύτερο μας δάσκαλο δεν νιώθαμε έτσι. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να μοιραστώ μαζί σας ότι ο θείος Ανδρέας υπήρξε ένας καθοδηγητής της νέας γενιάς σε πολλά θέματα. Η καθημερινή ασχολία του με τη γεωργία και την καλλιέργεια της γης μετέδιδε σε εμάς τους νεώτερους μια ξεχωριστή ικανοποίηση γιατί βλέπαμε και ζούσαμε ζωντανές εικόνες μοναδικές, του μόχθου, της επιμονής, της πίστης για ένα καλύτερο αύριο. Ο θείος Ανδρέας με το αλέτρι και τα βόδια του να οργώνει τη γη του Καραβά και όχι μόνο ήταν ένα πρόσωπο που μετέδιδε αισιοδοξία, έδινε κατεύθυνση ότι τον στίβο της ζωής πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε με υπομονή, θυσίες, αντοχές και πίστη για καλύτερες μέρες.

Έβρισκε πάντοτε χρόνο να μιλά μαζί μας και να μας δίνει συμβουλές, να μας κατευθύνει. Μια προσέγγιση που με πολλή εκτίμηση και σεβασμό μετέδιδε σε συγχωριανούς και φίλους. Κέρδισε την εκτίμηση όλων γιατί το άξιζε, γιατί δεν πλήγωσε κανένα, γιατί είχε ένα αδαμάντινο χαρακτήρα σε όλη την πορεία της ζωής του. Πάντοτε κοντά στην οικογένειά του, μεγάλωσε με αξίες τα παιδιά του και τους έδωσε προοπτικές να κερδίσουν πνευματικά εφόδια και εκπαιδευτικές γνώσεις.

Στις δύσκολες ώρες στις πρώτες μέρες της εισβολής ο θείος Ανδρέας είχε την έγνοια της προστασίας των παιδιών. Όλων εμάς που ζούσαμε τις πρωτόγνωρες στιγμές του πολέμου με τις βόμβες των αεροπλάνων να σκορπούν τον όλεθρο και την καταστροφή.

Από τότε οι δρόμοι μας χώρισαν, οι πρόσφυγες σκορπίστηκαν στις τέσσερις γωνιές του ανέμου και ζούμε όλοι μας με τον πόθο της επιστροφής, ένα βαρύ συναίσθημα ζωής που το ζουν πιο έντονα οι ηλικιωμένοι μας, κάτω από το βάρος του χρόνου που περνά.

Αγαπημένε μας θείε Ανδρέα,

Όλες οι επισκέψεις μου στο λιτό φιλόξενο σπίτι σου στον προσφυγικο συνοικισμό της Ανθούπολης ήταν συγκλονιστικές. Μου άφηναν πάντα μια ανεξίτηλη σφραγίδα αισιοδοξίας και απέραντης αγάπης για τα όσα με πολλή ταπεινοφροσύνη μετέδιδες σε μας τους νεώτερους.

Τα παιδικά χρόνια πλάθουν χαρακτήρα μέσα από τα εφόδια που παίρνουμε από τη ζωή. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί στο φιλοπρόοδο περιβάλλον του Καραβά μας, μια πολύτιμη ψηφίδα ζωής από το μωσαϊκό της αρετής και της τιμιότητας την πήρα από το θείο Ανδρέα. Με συγκίνηση και απέραντο σεβασμό σε αποχαιρετούμε, η λατρευτή σου σύζυγος Χρυσταλλού, τα επτά παιδιά σου, τα εγγόνια τα δισέγγονα σου, συγγενείς και φίλοι με το δακρύβρεχτο μαντήλι της αγάπης μας να αποτυπώνει ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι η μορφή σου θα εξακολουθεί να παραμένει γαλήνια, ενάρετη και σεβάσμια σε μια κρυφή γωνιά της καρδιάς μας.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά και του προσφυγικού σωματείου «Ο Καραβάς» μεταφέρω την εκτίμησή μου στην οικογένεια του αγαπητού θείου Ανδρέα για την εισήγησή τους να γίνουν εισφορές στην εκκλησία και στο ταμείο ευημερίας Καραβά, μια ενέργεια που αντικατοπτρίζει πλήρως τα φιλεύσπλαχνα αισθήματα του αγαπητού μας θείου Ανδρέα προς το δυσπραγούντα συνάνθρωπο και το θεάρεστο έργο της εκκλησίας.

Αιώνια και φωτεινή θα παραμένει η μνήμη σου, αξέχαστέ μας θείε Ανδρέα, στις καρδιές όλων μας.

Γιάννης Παπαϊωάννου