Κηδεία Κύπρου Αριστείδου Τσιουρούτη – 17.1.17

Επικήδειος στον Κύπρο Αριστείδου

17 Ιανουαρίου, 2017

Κηδεύουμε σήμερα ένα ξεχωριστό Καραβιώτη.

Αποχαιρετούμε τον εκλεκτό συγχωριανό μας Κύπρο Αριστείδου.

Βαρύ το καθήκον για μένα, αλλά και μεγάλη η τιμή, να πω τον τελευταίο χαιρετισμό στον Κύπρο. Άλλον ένα Καραβιώτη που φεύγει με τον πικρό καημό της προσφυγιάς, μακριά από την αγαπημένη γη του Καραβά, με ανεκπλήρωτο το όνειρο και τον πόθο της επιστροφής. Και η Πάνω Γειτονιά του Καραβά θρηνεί ακόμα ένα από τα παιδιά της.

Γεννήθηκε στον Καραβά το 1950. Γονείς του, ο Ανδρεάς και η Μαργαρίτα. ΄Ηταν το πρώτο παιδί της πολυμελούς οικογένειας του. Αδέλφια του η Βασούλα, η Στέλλα, ο Στάυρος, ο Αρέστης, ο Πέτρος, ο Ανθούλλης και ο Κώστας.

Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο του Καραβά και από μικρός μπαίνει στη βιοπάλη της επιβίωσης, αλλά και συνάμα στον αγώνα να ενισχύσει με τη δική του συμβολή την οικογένεια του.

Αρραβωνιάζεται την Μαρία Πράτσου λίγο πριν την τούρκικη εισβολή, και εκεί που ο γήινος παράδεισος θα αποτελούσε την φωλιά και την αφετηρία της νέας του ζωής, βρίσκεται ξεριζωμένος, αβοήθητος, με τις γνωστές σε όλους μας δυσβάστακτες δυσκολίες της προσφυγιάς.

Παντρεύεται στη συνέχεια τη Μαρία και αποκτούν δύο παιδιά. Τον Ανδρέα και τη Γεωργία. Ζουν τα πρώτα βασανιστικά χρόνια της περιπλάνησης στη Σια και στη συνέχεια εγκαθίστανται στο Πέρα Χωρίο Νήσου.

Άνθρωπος πράος και φιλήσυχος. Χαρακτηριστικά που κατά γενική ομολογία πρόσφερε απλόχερα η πανέμορφη φύση της Επαρχίας μας, και που οι άνθρωποι του Καραβά ήταν προικισμένοι.

Εξασκούσε το επάγγελμα του πλασιέ σε ηλεκτρικά είδη. Οι ανάγκες επιβίωσης της οικογένειας του μεγάλες. Και ο αγώνας του να κρατήσει την οικογένεια του σε ανεχτό βιοτικό επίπεδο, μεγάλος και δύσκολος.

Σα να μην έφτανε ο ξεριζωμός, ο αγώνας για τη βιοπάλη, οι αμέτρητες δυσκολίες της καθημερινότητας, ένα άλλο, πολύ πιο σκληρό κτύπημα, τον βρίσκει. Ήταν ο θάνατος της γυναίκας του που ήρθε τόσο πρόωρα, πριν 25 σχεδόν χρόνια. Και άφησε τον Κύπρο και τα παιδιά του να θρηνούν την μεγάλη απώλεια της οικογένειας τους.

Η ζωή όμως συνεχίζεται και οι ευθύνες και υποχρεώσεις του αυξημένες. Γι΄ αυτό και ο αγώνας ήταν πιο σκληρός, πιο δύσκολος και βασανιστικός.

Ώσπου, η επάρατη νόσος, σβύνει τη ζωή του Κύπρου στα 67 του χρόνια.

Άλλος ένα βιωματικός Καραβιώτης μας φεύγει. Και δυστυχώς ο αριθμός των Καραβιωτών που γεννήθηκαν στον Καραβά όλο και μικραίνει.

Το συναίσθημα που αφήνει σε όλους μας ο θάνατος του καθενός ξεχωριστά, είναι πως χάνεται ένα κομμάτι από τον ζωντανό Καραβά.

Αλλά όσο κι αν πονούμε, εμείς εδώ έχουμε καθήκον να αντέξουμε. Γιατί μας καρτερούν, η γη και το βουνό μας, η θάλασσα και ο ουρανός μας. Τα σπίτια και τα περιβόλια μας. Οι εκκλησιές και τα σχολεία μας. Η κάθε πέτρα της γης μας…

Αγαπητέ Κύπρο εκ μέρους όλως των Καραβιωτών εκφράζω τα θερμά συλλυπητήριά μου στα παιδιά σου Άντρο και Γεωργία και όλους τους συγγενείς σου.

Σε αποχαιρετώ, με την ευχή να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Καλό σου ταξίδι.