Κηδεία Τάκη Κτωρίδη – 25.1.2020

Επικήδειος Τάκη  Κτωρίδη

25 Ιανουαρίου 2020, Πάφος

 

Με πόνο ψυχής κηδεύουμε σήμερα έναν ακόμα συνδημότη μας.  Αποχαιρετούμε τον ξεχωριστό Καραβιώτη Χρίστο Κτωρίδη, τον Τάκη μας.

Ο Τάκης ήταν ένας γνήσιος Καραβιώτης, λάτρης της κάθε γωνιάς  της πολύπαθης γης μας. Ακραιφνής πατριώτης, προοδευτικός, φιλικός  και αγαπητός μας άνθρωπος. Ήταν μια ξεχωριστή μορφή του Καραβά, για τον οποίο αγωνίστηκε ποικιλότροπα στην πολυκύμαντη ζωή του.

Τον ζήσαμε ως ακαταμάχητο υπερασπιστή των χωριών μας, ως ακοίμητο φρουρό των ακτών μας, ως έμπειρο εκπαιδευτή, ως ανιδιοτελή προασπιστή της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Ήταν ταυτόχρονα ο ανυποχώρητος μαχητής και ο ευαίσθητος καλλιτέχνης, ο τρυφερός σύντροφός και ο στοργικός οικογενειάρχης.

Για τον Δήμο και το προσφυγικό Σωματείο μας, ο Τάκης δεν υπήρξε  μόνο ένας απλός, φιλικός, συνεργάτης, αλλά  ένας πολύτιμος συνοδοιπόρος και καθοδηγητής.   Και για μένα προσωπικά, είχα την τιμή  να μου προσφέρει αφειδώλευτα την άγρυπνη προστασία και την αγάπη του. Όσο μακριά και αν βρισκόταν, ήταν για μένα ένα τεράστιο διαχρονικό ηθικό στήριγμα.

Επιγραμματικά, ο Τάκης Κτωρίδης ήταν μια ανεπανάληπτη φυσιογνωμία που κόσμησε τον τόπο μας.

Γεννήθηκε το 1933 στον Καραβά. Ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας. Πατέρας του, ο Κώστας Κτωρίδης από το Καζάφανι και αργότερα κάτοικος της Κερύνειας και μητέρα του, η Ελένη Χριστόδουλου Χαρμαντά από  το Καραβά. Αδέλφια του, ο Νίκος και ο Γιαννάκης.  Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στον Καραβά και στη συνέχεια φοίτησε για τέσσερα χρόνια στο Γυμνάσιο της Κερύνειας.

Μετά από υπηρεσία στον Αγγλικό στρατό, ο πατέρας του μετανάστευσε το 1948 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και το 1950 τον ακολούθησε η υπόλοιπη οικογένεια. Μαζί βέβαια και ο Τάκης.

Τυπική περίπτωση οικογένειας της τότε κοινωνίας του Καραβά,  που ήξερε και ξέρει από πρώτο χέρι την πικρή γεύση του μετανάστη, του ξεριζωμού και του αποχωρισμού από όλα όσα αγάπησε και όλα όσα ονειρεύτηκε. Και καλείται να βρει το σθένος και την υπομονή να κρατηθεί και να δημιουργήσει σε άγνωστα μέρη και ήθη. Σχεδόν πάντα, χωρίς εφόδια, χωρίς συμπαράσταση. Με μόνο όπλο την ελπίδα. Την προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο.

Το ίδιο και ο Τάκης. Μέσα από τις αναπόφευκτες δυσκολίες  του ξεκινήματος βρήκε τη δύναμη να προσαρμοστεί και να αποφοιτήσει το αγγλόφωνο γυμνάσιο. Πριν καν ξεκινήσει τον δρόμο του, κλήθηκε να καταταχθεί στον στρατό των ΗΠΑ, όπου υπηρέτησε τη θητεία του. Εκπαιδεύτηκε σε ειδικές μονάδες του πεζικού  και υπηρέτησε στην μακρινή Ιαπωνία. Επιμελής και πειθαρχημένος, καθώς ήταν, διακρίθηκε και έτυχε νέας ειδικής εκπαίδευσης και προαγωγής σε υπαξιωματικό του Αμερικάνικου στρατού.

Ενώ ακόμα υπηρετούσε στον στρατό, αρραβωνιάστηκε και αλληλογραφούσε με την εκλεκτή της καρδιάς του, Ειρηνούλα Γιακουμή Μουχταρουδιού από τον Καραβά.  Παντρεύτηκαν στις αρχές του 1957  και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη, όπου έζησαν μέχρι το 1961 που επέστρεψαν στην Κύπρο.  Απέκτησαν  τέσσερα παιδιά, τον Κώστα, τη Λυδία, την Ελένη και την Μαρίνα.

Σε όλα αυτά τα χρόνια ο Τάκης εργάστηκε σκληρά, σε διάφορα επαγγέλματα, μέχρι που αποφάσισε και ακολούθησε το επάγγελμα του κομμωτή, αφού παρακολούθησε μαθήματα σε Σχολή Κομμωτικής την οποία πλήρωνε  η Διεύθυνση Αποστράτων του Αμερικανικού Στρατού.

Το 1961 πήρε τη μεγάλη απόφαση και γύρισε στην Κύπρο οικογενειακώς. Εγκαταστάθηκαν στον Καραβά με την όμορφη οικογένειά του, σε  ένα ειδυλλιακό χώρο, κοντά στην αρχαία Λάμπουσα πόλη, λίγα μέτρα από τη θάλασσα και μέσα στον καταπράσινο  κάμπο των λεμονιών.  Δημιούργησε με τον αδελφό του το κομμωτήριο Αμερικέν στη Λευκωσία και αργότερα άνοιξε και δεύτερο κατάστημα στην Κερύνεια.

Τα πρώτα χρόνια πέρασαν ήρεμα, δημιουργικά  και ειρηνικά, μέχρι που ξέσπασε η Τουρκανταρσία το 1963.

Το 1964 βρίσκει τον Τάκη ανάμεσα στους πρώτους εθελοντές του λόχου που οργάνωσαν και εξόπλισαν με χρήματα που μάζεψαν μεταξύ τους οι Καραβιώτες. Με την πείρα που διέθετε ως απόστρατος του αμερικάνικου πεζικού  ήταν από τους κυριότερους εκπαιδευτές των Καραβιωτών που είχαν καταταγεί στον λόχο. Άρτια εκπαιδευμένος ο ίδιος,  πήρε μέρος σε πλείστες επιχειρήσεις στην περιοχή. Αντιστάθηκε μαζί με άλλους συμπολεμιστές του  στην προσπάθεια της ΤΟΥΡΔΥΚ να καταλάβει το χωριό Κάρμι και  συμμετείχε στις επιχειρήσεις εκκαθάρισης του Πενταδάκτυλου το Πάσχα του 1964. Έμπειρος και μπροστάρης, ήταν η ψυχή στις ενέδρες που έστηναν στους Τούρκους οι υπερασπιστές της γης μας στον Πενταδάκτυλο.

Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται το 1967,  όταν η Τουρκία ήταν έτοιμη να εισβάλει στην Κύπρο. Οργανώνεται ακτοφυλακή και οχυρώνεται ολόκληρη η παραλία από την Κερύνεια ως την Βασίλεια.

Και ο Τάκης εκεί !

Έδωσε ότι μπορούσε !

Κρατήσαμε τον τόπο ελεύθερο με νύχια και με δόντια, με αγώνες και αίμα, μέχρι την αποφράδα εκείνη ημέρα του πραξικοπήματος και της βάρβαρης εισβολής των Τούρκων που το ακολούθησε.

Από τη μια στιγμή στην άλλη, τα πάντα ανατράπηκαν.

Και πάλι απ’ την αρχή! Τον Αύγουστο του 1974 όλη η οικογένεια ταξιδεύει ξανά,  πίσω στη Νέα Υόρκη, με υπάρχοντα που χωρούσαν όλα κι όλα σε μία βαλίτσα.

Μα οι δυσκολίες δεν τον λύγισαν.

Η προσφυγιά δεν τον γονάτισε.  Τον πείσμωσε.

Μέσα από αμέτρητες δυσκολίες  βρήκε τη δύναμη και τον τρόπο να βοηθήσει την οικογένειά του, να αποκαταστήσει τα παιδιά του, να τα χαρεί με τις οικογένειες τους και να γυρίσει στην Κύπρο ξανά. Είχε τη χαρά να  κρατήσει 9 εγγόνια και 7 δισέγγονα.

Έφυγε όμως με το πικρό παράπονο της προσφυγιάς.

Αγαπητοί μου Ειρηνούλα, Κωστάκη, Λυδία, Ελένη, Μαρίνα.

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά, του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» και όλων των οργανωμένων συνόλων του Καραβά, εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια, σε σας, τους συζύγους, τα παιδιά και όλα τα μέλη της οικογένειας.

Αποχαιρετούμε τον Τάκη στο μεγάλο ταξίδι που πηγαίνει με ανεκπλήρωτο το όνειρο να επιστρέψει σε έναν ελεύθερο Καραβά.

Ευχή και προσευχή μας, να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Φίλε Τάκη,

Έκαμες ότι μπορούσες γι’ αυτόν τον τόπο.

Τι να πω?  Τι να υποσχεθώ?

Ένα και μόνο:

Θα προσπαθήσουμε να σε μιμηθούμε.

Θα προσπαθήσουμε να σε δικαιώσουμε.

Αιωνία σου η Μνήμη.