Κηδεία Σπύρου Γ. Κοζάκου – 27.1.2020

 

Επικήδειος Σπυράκη Κοζάκο

26 Ιανουαρίου 2020, Λεμεσός

 

Με πόνο ψυχής κηδεύουμε σήμερα έναν ακόμα συνδημότη μας.  Αποχαιρετούμε τον ξεχωριστό Καραβιώτη Σπύρο Κοζάκο, τον γνωστό μας Σπυράκη.

Αποχαιρετούμε ένα ακόμα  Καραβιώτη στην προσφυγιά  και ο αριθμός των βιωματικών Καραβιωτών λιγοστεύει. Ο αγαπητός μας Σπυράκης είναι ο τρίτος συνδημότης που χάνουμε μέσα σε λίγες ημέρες. Την περασμένη Τετάρτη αποχαιρετίσαμε  στον Λέαντρο  Μιχαήλ εδώ στη Λεμεσό και μόλις χθες, κατευοδώσαμε τον Τάκη Κτωρίδη στην Πάφο.

Ο πόνος γίνεται αβάσταχτος, οι λέξεις δεν έχουν τη δύναμη  να περιγράψουν τον καημό του αποχωρισμού για  κάθε δημότη, κάθε ξεχωριστό Καραβιώτη που χάνουμε.

Ακόμα ένας Καραβιώτης φεύγει μακριά από τη γη μας και  ο  Καραβάς γίνεται ολοένα φτωχότερος.

Ο Σπυράκης γεννήθηκε το 1937 στην οδό Αρσενίου στην Πετρογειτονιά του Καραβά. Γονείς του ήταν ο Γιώργος Κοζάκος και η Αναστασία Σιακόλα. Ήταν εγγονός του Γιάννη και της Μαρίας Κοζάκου και  του Κύπρου και της Ελένης Σιακόλα.

Αδέλφια του, ο Μάνθος που τον χάσαμε το 1970, ο Ανδρέας που πέθανε το 2014, η Μαρούλα Ανδρέα Κουτσοκούμνη, η Ρίτα Πανίκου Τσέντα και η Χριστούλα Κύπρου Στεφάνου.

Την Άνοιξη του 1955, ο νεαρός, τότε δεκαοκτάχρονος Σπυράκης, ανήσυχος πατριώτης, εντάχθηκε από τους πρώτους στην ΕΟΚΑ, στον αγώνα ενάντια στην Αγγλική αποικιοκρατία. Οπλαρχηγοί του κατά σειρά ήταν πρώτα ο Γρηγόρης Αυξεντίου, κατόπιν ο Θάσος Σοφοκλέους και πιο ύστερα, ο Κυριάκος Μάτσης.

Και όταν αργότερα ξέσπασε η Τουρκανταρσία, ο Σπυράκης έσπευσε να βρεθεί ανάμεσα στους βασικούς εθελοντές του λόχου του Καραβά. Του ιστορικού εκείνου εθελοντικού Σώματος εθνοφρουρών που οργάνωσαν και εξόπλισαν με χρήματα, τα οποία μάζεψαν μεταξύ τους οι Καραβιώτες. Τον βρίσκουμε να πολεμά ενάντια στους Τούρκους στον Πενταδάκτυλο και να συμμετέχει στις επιχειρήσεις εκκαθάρισης που έγιναν το Πάσχα του 1964.

Ο αγαπητός μας Σπυράκης παντρεύτηκε τη Σταυρούλα Γεωργίου Νικήτα από τον Καραβά και απέκτησαν δύο παιδιά, τη Στασούλα και τον Γιώργο που τους χάρισαν πέντε εγγόνια.

Λαμπούσης 5, ήταν το σπίτι τους. Εκεί όπου ο Σπυράκης και η Σταυρούλα στέγασαν τα όνειρα τους, εκεί όπου  το ειδυλλιακό  περιβάλλον του Καραβά τους χάρισε την απόλυτη ευτυχία και ευλογία.  Μέχρι την αποφράδα ημέρα του πραξικοπήματος και της βάρβαρης εισβολής των Τούρκων.

Από τότε, η Λεμεσός φιλοξένησε την οικογένεια του Σπυράκη  για τα πικρά  45 χρόνια της προσφυγιάς.  Δραστήριος, δυναμικός, εργατικός, ξαναδημιουργήθηκε επαγγελματικά και πρόσφερε μια άνετη ζωή στην οικογένεια του.

Παράλληλα, το ενδιαφέρον του για τον Καραβά δεν σταμάτησε.  Μεγάλη του αγάπη η ΑΕΚ Καραβά, αφού είχε διατελέσει για 10 χρόνια στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου ως Έφορος Εντευκτηρίου και Εισπράκτορας.

Τους τελευταίους μήνες ο Σπυράκης έδινε με στωικότητα, πείσμα και καρτερία μια άλλη μάχη, ενάντια στην επάρατη νόσο αυτή τη φορά. Το παντοτινό του χαμόγελο και το χιούμορ, που πάντα το συνόδευε, έσβησαν στις 25 του Γεννάρη.

Και έφυγε   με το πικρό παράπονο της προσφυγιάς.

Αγαπητοί μου Σταυρούλα, Σούλα και Γιώργο,

Εκ μέρους του Δήμου Καραβά, του Προσφυγικού Σωματείου «Ο Καραβάς» και όλων των οργανωμένων συνόλων του Καραβά, εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια, σε σας, στους συζύγους, στα παιδιά και όλα τα μέλη της οικογένειας.

Αποχαιρετούμε τον αγαπητό μας Σπυράκη στο μεγάλο ταξίδι που πηγαίνει με ανεκπλήρωτο το όνειρο να επιστρέψει σε έναν ελεύθερο Καραβά.

Ευχή και προσευχή μας, να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Αιωνία του η Μνήμη