Κηδεία Κώστα Νικήτα – 14.1.13

Επικήδειος Κώστα Νικήτα

Αγνοούμενος της Τουρκικής εισβολής του 1974

Ιερός Ναός Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, κοιμητήριο Λευκωσίας.

14 Ιανουαρίου 2013

Πανιερώτατε, Σεβαστό Ιερατείο,

Κυρίες και Κύριοι,

Η μνήμη δυνατή και ανίκητη γυροφέρνει στου νου τα παρακλάδια, εικόνες που συγκλονίζουν και προκαλούν μιαν ανείπωτη θλίψη, ένα συναίσθημα αγωνίας και οργής για την αδικία που ζήσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε για 39 σχεδόν χρόνια πικρής προσφυγιάς.

Σήμερα κηδεύουμε μετά την ταυτοποίηση με τη μέθοδο του DNA ένα συνδημότη μας, τον Κώστα Νικήτα, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους Τούρκους κατακτητές χωρίς λόγο και αιτία τον Αύγουστο του 1974 μαζί με άλλους 8 συνεπαρχιώτες μας.

Είναι δε συγκλονιστικό το γεγονός, γιατί η μοίρα το ‘φερε να κηδεύουμε μαζί του τον αδελφό του, Ανδρέα Νικήτα, ο οποίος μας έφυγε εντελώς ξαφνικά την περασμένη Παρασκευή. Η διακρίβωση της τύχης του αξέχαστου μας Κώστα γνωστοποιήθηκε στους συγγενείς του τον περασμένο Αύγουστο. Ήταν δε προγραμματισμένη να γίνει η ταφή σε μια περίοδο που η οικογένεια θα ήταν έτοιμη να βιώσει αυτή τη δύσκολη δοκιμασία. Η αναβολή μας οδήγησε σήμερα να διεξάγονται ταυτόχρονα οι κηδείες δύο αδελφών οι οποίοι εγκαταλείπουν τα εγκόσμια με διαφορά 38 χρόνων. Ο Κώστας στις δύσκολες συνθήκες του πολέμου του 1974 μέσα από τραγικές στιγμές και ο Ανδρέας εντελώς ξαφνικά, ο οποίος μαζί με τα άλλα δύο στη ζωή αδέλφια του τη Σταυρούλα και το Βασίλη είχαν πάντα στην σκέψη τους τον αγνοούμενο αδελφό που γύρισε με το θλιβερό μαντάτο της ανεύρεσης των οστών του.

Ο Κώστας Νικήτας γεννήθηκε το 1929 και ήταν το 6ο από τα δέκα παιδιά του Αντώνη Νικήτα και της Μαρίας Σπανούδη από τον Καραβά. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με πολλές στερήσεις αλλά πάντοτε με αρχές και σεβασμό προς το συνάνθρωπο. Η στοργική μητέρα του Μαρία έδινε τις πολύτιμες συμβουλές της και κατάφερε μαζί με το σύζυγο της να δώσουν τα απαραίτητα εφόδια και τη μόρφωση στα παιδιά τους για να ξεπερνούν τις δυσκολίες της ζωής και να γίνουν άξιοι πολίτες της κοινωνίας μας.

Ο Κώστας ακολούθησε το επάγγελμα του μηχανικού. Την τραγική περίοδο Ιουλίου – Αυγούστου του 1974 βρίσκεται στον Καραβά κοντά στο σπίτι του θείου του Χριστόδουλου Νικήτα. Πολλοι από εμάς ζήσαμε την περίοδο εκείνη τις απερίγραπτες στιγμές ολέθρου, φρίκης, φόβου και απόγνωσης.. Στην παραλιακή περιοχή του «5 Μίλι» στον Καραβά στις 20 Ιουλίου, έγινε η πρώτη απόβαση των Τούρκων και στη συνέχεια ολοκληρώθηκε η κατάληψη των υπόλοιπων περιοχών της πατρίδας μας, της Κερύνειας, της Μόρφου, της Καρπασίας, της Αμμοχώστου. Ο Καραβάς και η Λάπηθος κατελήφθησαν σε περίοδο εκεχειρίας στις 6 Αυγούστου μετά από πολύνεκρες μάχες με πολλές απώλειες. Αρκετοί συνδημότες μας μεταξύ των οποίων και ο αξέχαστός μας Κώστας με το θείο του Χριστόδουλο επέλεξαν να παραμείνουν εγκλωβισμένοι, δεν λιποψύχησαν, δεν φοβήθηκαν για το τι θα ακολουθήσει και πίστευαν ότι το κακό θα κοπάσει και οι υπόλοιποι συγχωριανοί θα επέστρεφαν πίσω.

Δυστυχώς όμως το κατοχικό προσωπείο της Τουρκίας ήταν αμείλικτο και παραμένει άκαμπτο και σκληρό μέχρι τις μέρες μας χωρίς καμία παρέκκλιση από το αρχικό στόχο της πλήρους τουρκοποίησης των περιοχών που κατέλαβαν και όχι μόνο.

Ο αξέχαστος μας Κώστας συνελήφθει χωρίς κανένα λόγο από τους Τούρκους στρατιώτες στις 6 Αυγούστου και μεταφέρθηκε στον αστυνομικό σταθμό της Κερύνειας . Μαζί με άλλους 8 συνεπαρχιώτες μας οδηγήθηκαν στις 11 Αυγούστου 1974 σε περιοχή κάτω από τον Άγιο Ιλαρίωνα και δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ. Ο λόγος άγνωστος, ίσως αντίποινα, ίσως γιατί με αυτή τους την πράξη ήθελαν να μεγεθύνουν τις προθέσεις τους για χειρότερες καταστάσεις που θα ακολουθούσαν.

Κανένας από τους συγγενείς δεν γνώριζε στα τριάντα οκτώ χρονιά για αυτή την εξέλιξη μέχρι που η ομάδα διακρίβωσης της τύχης των αγνοουμένων μας εντόπισε αυτό τον ομαδικό τάφο και αποκαλύφθηκε μια επιπρόσθετη τραγική ιστορία με πρωταγωνιστές αδίστακτους Τούρκους δολοφόνους στρατιώτες..

Ο πατέρας του αξέχαστου μας Κώστα απεβίωσε το 1973 και τάφηκε στο κοιμητήριο του Καραβά. Η στοργική μητέρα του Μαρία, έζησε για 11 χρόνια την πικρή προσφυγιά με το μεγάλο της καημό να μάθει για την τύχη του αγαπημένου της παιδιού. Δεν άντεξε και εγκατέλειψε τα εγκόσμια το Σεπτέμβριο του 1985 αφού προηγουμένως άλλα δύο παιδιά της ο Θεόδωρος και η Γιαννούλα έφυγαν και αυτά από τη ζωή.

Σήμερα θα υποδεχτεί στον τάφο της στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης ακόμα δύο από τα αγαπημένα της παιδιά. Μια συγκυρία συγκλονιστική που αναδεικνύει μια άλλη διάσταση των συνθηκών που δημιούργησαν η Τουρκική εισβολή, ο πόλεμος, ο ξεριζωμός, η προσφυγιά.

Αποχαιρετούμε σήμερα με ανάμεικτα αισθήματα λύπης, πόνου και θλίψης δύο συνδημότες μας οι οποίοι άφησαν ο καθένας με τη δική του διαδρομή στο στίβο της ζωής ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στην κοινωνία του τόπου μας.

Η κωμόπολη του Καραβά νιώθει περήφανη για τις θυσίες όλων των παλληκαριών και όλων όσων θυσιάστηκαν για να κρατηθεί ο τόπος μας ελεύθερος.

Η διαδρομή και προσφορά και των δύο Καραβιωτών που κηδεύουμε σήμερα, του Κώστα που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ τον Αύγουστο του 1974 και του Ανδρέα που μας έφυγε με ανεκπλήρωτη την επιθυμία για επιστροφή σ’ έναν ελεύθερο Καραβά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αφύπνισης και εγρήγορσης που πρέπει να καθοδηγούν τα βήματα μας και να μας ενισχύουν.

Δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε τον ανηφορικό «Γολγοθά» μέχρι να δικαιωθεί ο στόχος για μια λεύτερη πατρίδα μέχρι που να βρουν ανάπαυση και γαλήνη οι ψυχές όλων των ηρώων μας, των πεσόντων της Τουρκικής εισβολής και όσων μας φεύγουν κάθε χρόνο στη διάρκεια της μεγάλης περιόδου της προσφυγιάς με τον πικρό καημό της ανεκπλήρωτης επιστροφής στην πατρική μας γη.

Αιώνια και φωτεινή θα παραμένει η μνήμη των δύο άξιων συνδημοτών μας στις καρδιές όλων μας.